Francuski piesek 2: Rozdział 18

I.C.E* 

                                                                                                                    14 lutego 2019

        Przygryzał mocno wargę, marszcząc przy tym czoło, a jego oczy były przymknięte. Jedną z dłoni zaciskał na prześcieradle, a drugą na oślep gładził bok drugiego mężczyzny, co w jego pozycji nie było proste, bo leżeli na boku, a Oliwier znajdował się za jego plecami. Jednak mimo wszystko Denis robił, co tylko mógł, aby aktywnie brać udział w tej chwili uniesienia, jaką przeżywali. Bycie uległym stanowiło jego znak rozpoznawczy w łóżkowej relacji z Francuzem, ale to nie oznaczało, że zamierzał był kompletnie bierny. Nie walczył o dominację i po prostu nie przeszkadzał, aczkolwiek zawsze starał się dotykać drugiego mężczyznę, gdzie tylko był w stanie sięgnąć i wyrażał swoje zadowolenie werbalnie… czasami w sposób bardzo niekontrolowany. Oliwier tak perfekcyjnie potrafił dostosować ilość i intensywność pieszczot w zależności od fazy zbliżenia, że Armiński drżał na samą myśl, o tym, co mógł dostać, i tracił zmysły, kiedy już to dostawał.

        Z racji na pozycję, w jakiej się znajdowali, Oli poruszał się raczej leniwie, ale dokładnie, zupełnie jakby każdym pchnięciem chciał wbić się głębiej i sprawdzić, czy może odkryć kolejny czuły punkt chłopaka. A przynajmniej Denis odnosił takie wrażenie, że kiedy blondyn się w niego wbijał, to był… wszędzie. Jakby się z nim scalał, będąc przy tym tak rozkosznie przytłaczający.

        Starszy mężczyzna poruszał się powoli, bez presji, gładko, jednocześnie władczo przesuwając dłonią po udach, brzuchu i klatce piersiowej Denisa, by ostatecznie niespodziewanie zacisnąć dłoń na jego szyi. Gdyby to był ktokolwiek inny, Denis właśnie by spanikował, niepewny intencji i wyczucia kochanka, ale że miał za plecami Oliwiera, to tylko zesztywniał na moment w bezruchu i zamruczał przeciągle, bo odkrył, że to był dodatkowy bodziec, którego cholernie potrzebował, a nawet nie miał o tym pojęcia.

        W tym samym czasie Francuz delikatnie i wręcz z czułością zagryzł płatek ucha Armińskiego, jakby chciał tym zrównoważyć swoją chwilową porywczość. Poczuł, jak Denisowi niebezpiecznie zadrżały uda, zatem puścił go i odsunął się od niego nieznacznie, by następnie pociągnąć go znacząco do góry za biodra i bez słów nakazał mu położenie się na brzuchu. Gdy tylko Denis grzecznie wykonał jego nieme polecenie, rozsunął mu kolanem uda i już miał się na nim z powrotem kłaść, ale w ostatniej chwili w oczy rzucił mu się ten cholernie seksowny pieprzyk na pośladku chłopaka, więc instynktownie dał mu klapsa, wywołując zaskoczony jęk, a potem pogładził go z czułością kciukiem i dopiero przykleił się do pleców Denisa, atakując od razu pocałunkami jego bark, łopatkę, kark…

        Armiński pomyślał, że dłużej już nie wytrzyma i dokładnie w tej chwili Oli ponownie się w niego wsunął, tym razem już nie tak delikatnie, i zaczął go mocno posuwać. W jego stanie nie było innej opcji na wyjście z sytuacji niż intensywny orgazm… ale nie, Oliwier nie mógł mu pozwolić tak po prostu dojść. To znaczy pozwolił, bo przestał się poruszać, jakby wielkodusznie zaaprobował przeżycie na spokojnie ekstazy przez bruneta, poza tym, że nim przestał się poruszać, docisnął Denisa mocniej do materaca, nie dając mu możliwości ucieczki.

        Chłopak drżał zatem intensywnie, instynktownie spinając każdy mięsień, jaki tylko miał w ciele, jednocześnie czując dosadnie obecność Oliwiera. To było uczucie na granicy do zniesienia, bo podświadomie chciał złączyć nogi i jeszcze bardziej napiąć mięśnie, jednak Francuz mu na to nie pozwalał, zmuszając, by pozostał otwarty i przyjmował rozkosz na wyznaczonych przez niego zasadach.

        Oczywiście tylko tym razem i Denis był w pełni przekonany, że gdyby jednak już więcej nie mógł i nakazał Oliwierowi, by się wycofał, ten bez dyskusji by to uczynił. Tylko że Denis wcale tego nie chciał. Wręcz przeciwnie, on uwielbiał, kiedy policjant balansował na granicy jego możliwości i delikatnie przekraczał limit. Tak jak zrobił to teraz… i znowu chwilę później, kiedy tylko Armiński powoli zaczął się uspokajać i wracać do zmysłów.

        — Wytrzymasz dla mnie jeszcze chwilę? — usłyszał niski, ściszony głos koło ucha i nawet nie myśląc, po prostu mruknął potwierdzająco, dając starszemu mężczyźnie przyzwolenie.

        Jak miał odmówić? Niby rozsądek podpowiadał mu, że może jednak już wystarczy… ale kto by tam słuchał rozsądku w trakcie seksu? Na pewno nie Denis. A już na pewno nie kiedy Oliwier był na skraju orgazmu i prosił o zgodę tym seksownym głosem.

        Co tam chwila, Denis wytrzymałby dla niego nawet i godzinę! To znaczy pewnie nie. Pewnie w końcu by zemdlał z wycieńczenia, zatem pozostawało mu mieć nadzieję, że Oli jednak uwinie się szybciej i był w tym temacie optymistą, bo czuł, że ruchy jego kochanka stają się z sekundy na sekundy coraz bardziej chaotyczne.

        Dokładnie tak się potoczyło, bo po kilku chwilach Oli wykonał kilka gwałtowniejszych pchnięć, sprawiając, że Denis aż przesunął się pod nim po prześcieradle, i odetchnął ciężko, przyklejając się do pleców chłopaka. Upłynęło kilka kolejnych minut, nim postanowił się od niego oderwać i położyć obok na plecach, zakładając rękę pod głowę.

        Denisowi mimo wszystko było wygodniej na brzuchu.

        Normowali swoje oddechy jeszcze jakiś czas, czekając jednocześnie, aż powracają do nich wszystkie zmysły. Zajęło im to znacznie dłużej niż zazwyczaj i też byli bardziej wykończeni niż zazwyczaj… co miało sens, bo to nie był ich pierwszy raz tego dnia i wbrew pozorom wcale nie świętowali z powodu walentynek. Denis nawet nie wyobrażał sobie romantycznego wieczoru z Oliwierem. Jasne, niby związek wymagał poświęceń i raczej policjanta nie zabiłoby, gdyby szarpnął się na jakieś kwiaty i czekoladki… chociaż kto wie. Denis wcale nie był o tym taki przekonany. W każdym razie on sam jak najbardziej nie pogardziłby kolacją przy świecach, aczkolwiek tylko, gdy miałby pewność, że jego partnera też kręcą takie klimaty. W tym przypadku miał pewność, że go nie kręcą. Poza tym nie zamieniłby jednego, zwykłego wieczoru z Oliwierem nawet na tysiąc romantycznych randek, tym bardziej, że Oli potrafił w swój sposób zaskakiwać, jak na przykład kiedy w ramach prezentu urodzinowego zabrał Armińskiego na randkę na… strzelnicę.

        To że obaj mieli powody do świętowania, zadowolenia czy po prostu zasłużonego relaksu zupełnie przypadkowo zbiegło się z terminem walentynek, aczkolwiek Denis skłamałby, gdyby powiedział, że ta data nie robiła na nim kompletnie żadnego wrażenia. Było mu naprawdę dobrze z faktem, że praktycznie cały dzień spędzili w łóżku. Aktywnie.

        Dwa dni wcześniej miał ostatni egzamin — oczywiście ten najtrudniejszy został na koniec — swojej pierwszej w życiu sesji, a rano dostał wyniki. Ulga jaką odczuł z faktu, że wszystko udało mu się zaliczyć w pierwszym terminie i teraz miał dwa tygodnie wolnego, była nie do opisania. Zwłaszcza, że stres przed pojedynczym egzaminem czy zaliczeniem równał się sumie stresu, jaki przeżył przed każdą z matur.

        Oliwier natomiast miał za sobą bardzo pracowity początek roku — Denis nie znał szczegółów, bo policjant jak zwykle nie za wiele opowiadał o swoim życiu zawodowym, aczkolwiek chłopak czytał ostatnio o udanej akcji warszawskich antyterrorystów, w której to jakiś niespełna rozumu osobnik zamknął się w mieszkaniu z dzieckiem i groził, że wysadzi cały blok. Podobno negocjacje trwały kilka godzin i ostatecznie udało się odwieść tego wariata od zrealizowania swojego planu — a po oględzinach wynikało, że jego groźby nie były bezpodstawne i bez fachowej pomocy mogło dojść do ogromnej tragedii. Denis jakoś tak instynktownie wyobraził sobie, że tylko Oli byłby w stanie pertraktować przez kilka godzin z takim szaleńcem i wcale się nie pomylił, choć Francuz tylko wzruszył nonszalancko ramionami i uznał, że to był „dzień jak co dzień”. Aż chłopak zaczął się zastanawiać, czy jego partner nie był przypadkiem psychopatą, bo przecież nikomu normalnemu przy negocjacjach z potencjalnym mordercą nie towarzyszyły takie same emocje jak podczas smarowania bułki masłem.

        Armiński przeczytał kiedyś w jakimś mądrym artykule, że w zasadzie to nie każde zaburzenie należało leczyć. Jeśli obiekt nie zagrażał ani sobie, ani innym i dodatkowo mimo pewnych niedogodności potrafił w miarę funkcjonować w społeczeństwie, to nie musiał niczego naprawiać. To jego zdaniem idealnie pasowało do Oliwiera, bo mężczyzna ewidentnie miał swoje demony — a z racji na jego przeszłość dziwnym byłoby, gdyby dzieciństwo nie odcisnęło na nim piętna — ale zdawał się całkiem dobrze adaptować. Nikt nie był do końca normalny, a dziwactwa Oliwiera w oczach Denisa wyglądały wręcz na zalety i czasami go po prostu kręciły.

        Kiedy tak leżeli w ciszy, odpoczywając, Denis wykonał pierwszy gest. Ułożył się na boku, przodem do Francuza, jedną rękę podkładając pod głowę, a opuszkami palców drugiej dotknął delikatnie boku drugiego mężczyzny. Mocno posiniaczonego boku.

        — Jestem z ciebie dumny, że robisz to, co kochasz i w ogóle… ale nie potrafię ukryć, że za każdym razem, kiedy wracasz poobijany, coraz bardziej dociera do mnie, że codziennie narażasz się na ogromne niebezpieczeństwo i po prostu może stać ci się krzywda — odezwał się, nawet sam nie wiedząc, dlaczego akurat teraz zaczął temat. Choć wpływ na to z pewnością miał fakt, że właśnie muskał palcami ogromnego, niemal czarnego siniaka na żebrach Oliwiera. Nawet nie wiedział, co mu się dokładnie stało, bo kiedy o to wcześniej zapytał, starszy mężczyzna jak zwykle zbył go, mówiąc, że to tylko wypadek podczas ćwiczeń.

        — Krzywda może mi się stać też w zupełnie innych okolicznościach. Mogę na przykład dostać zawału, jak będziemy uprawiać seks — odpowiedział zaraz w ramach kontrargumentu, spoglądając z wymownym uśmieszkiem na chłopaka.

        — Proszę, nie dostań zawału w trakcie seksu — rzucił automatycznie Denis, po czym pokręcił z rozbawieniem głową. — Wiesz, o czym mówię… — dodał poważniej.

        Oli westchnął, milcząc chwilę, w trakcie której wyraźnie zbierał myśli.

        — Pewnie nie spodoba ci się to, co powiem, ale będę z tobą szczery. Instynktownie oczekujesz, że powiem coś w stylu „nie przejmuj się, wszystko będzie dobrze”, a ja instynktownie chcę cię o tym zapewnić. Fakt, jest większa szansa, że zginę, bo mnie zastrzelą, niż że spadnę ze schodów i skręcę kark — zaczął dobitnie. — Ale to, że jest większa szansa, nie zwiększa automatycznie prawdopodobieństwa, bo w rzeczywistości jest to po prostu mało prawdopodobne. — Również odwrócił się na bok, by być twarzą w twarz z Denisem i uśmiechnął się nieznacznie, jakby na pocieszenie.

        — Po prostu… czasami, znienacka, nachodzą mnie takie myśli i zaczynam się zastanawiać, co się z tobą dzieje. Wiesz, jest typowy dzień, rozwieszam pranie albo robię sobie kanapkę i nagle przecina mnie taka nieprzyjemna myśl, że ja tu sobie robię takie proste, niezobowiązujące rzeczy, a ty może właśnie się wykrwawiasz, a ja nawet o tym nie wiem… — zdradził swoją obawę ściszonym tonem i zaczął dla odmiany wodzić palcem po tatuażu Oliwiera na jego ramieniu.

        Francuz znowu zamilkł na chwilę, odwracając wzrok i ponownie dał sobie chwilę na pozbieranie myśli. Po chwili spojrzał w oczy Denisa.

        — Jeżeli to sprawi, że będziesz czuł się bardziej komfortowo, to mogę cię wpisać jako osobę, którą upoważniam do informowania o stanie mojego zdrowia — wymyślił, a Denis aż zamrugał na to zaskoczony.

        — Ale… — zaczął, jednak się zaciął. — Przecież to nie przejdzie… wiesz, w Polsce to fikcja, kiedy nie jest się rodziną — powiedział automatycznie, zupełnie, jakby jeszcze do niego nie dotarło, co właśnie zaproponował starszy mężczyzna.

        — Tak. Pod warunkiem, że jest jakaś rodzina — zauważył Oli. — Ja nie mam nikogo. Nikt inny o mnie nie zapyta i nikogo innego nie znajdą. Jeśli będziesz jedyną osobą, która będzie dodatkowo miała pisemne upoważnienie, to nie sądzę, że będą robić problem — wydedukował.

        — Och… — jęknął Denis. — Wow, naprawdę byś to dla mnie zrobił? — zapytał, czując, jak coraz mocniej wali mu serce.

        — Jasne, to tylko papierek, a skoro możesz czuć się bardziej komfortowo, to czemu nie? — odpowiedział jak coś oczywistego Oli. — Plus i tak jesteś moim kontaktem I.C.E.

        Denis instynktownie wychylił się do niego i pocałował soczyście, nie wiedząc, jak inaczej może wyrazić emocje, jakie właśnie zaczęły mu towarzyszyć. Oferta Francuza tak niesamowicie go zaskoczyła, że autentycznie nie miał pojęcia, jak wyrazić słowami, co poczuł. Oli znowu zrobił coś, czego nie można się było po nim spodziewać i w dodatku zrobił w to taki sposób, jakby nie było to dla niego trudnym, wymagającym przełamania swoich przekonań wyborem i to cholernie rozczuliło Denisa. Ostatnio mężczyzna z każdym dniem pokazywał mu, że myśli o nich poważnie i choć na dobrą sprawę niczego sobie nie obiecywali i nie wyskakiwali z żadnymi deklaracjami — po prostu żyli z dnia na dzień — tak takie gesty udowadniały młodszemu chłopakowi, że to nie jest tylko taka zabawa, w trakcie której wzajemnie poprawiają sobie humor, ale też chcą w tym trwać, nawet gdy sytuacja staje się mniej przyjemna.

        — Jest miło i w ogóle… — zaczął Francuz, odrywając się od ust chłopaka — ale muszę sprawdzić, co się dzieje za drzwiami, bo Tonto jest podejrzanie cicho od dłuższego czasu — wyjaśnił, faktycznie to zauważając. To zazwyczaj zwiastowało jakąś niekoniecznie przyjemną niespodziankę, bo im szczeniak stawał się coraz większy, tym miał więcej energii i ogólnie był jeszcze bardziej ciekawski, ale nadal był szczeniakiem, dlatego głupie pomysły były wciąż jego znakiem rozpoznawczym.

        Armiński uśmiechnął się na to, przewrócił się na plecy i naciągnął na siebie prześcieradło, obserwując jednocześnie jak mężczyzna opuszcza sypialnię, by zaraz zakląć soczyście, a następnie odezwał się przesadnie łagodnym głosem:

        — No kto jest głupim pieskiem i będzie dzisiaj spał za karę na wycieraczce?

        Tonto odszczeknął, zapewne zakładając, że przyjemny głos to pochwała, a może i jakaś nagroda.

        Następnie rozległo się ciężkie westchnienie Oliwiera, a potem do sypialni zajrzał pies, obserwując uważnie Denisa, który stuknął delikatnie palcami o materac, więc Tonto w ułamku sekundy wskoczył na łóżko i zaatakował czułościami chłopaka. Denis też od razu zaczął podejrzewać, co nabroił szczeniak, bo z pyska wystawało mu jeszcze kawałek białego pluszu, a to oznaczało, że zapewne rozprawił się z kolejną zabawką w bestialski sposób.

        — No już, wystarczy — poprosił, chichocząc, kiedy Tonto zaczął go łaskotać. Nie był już taki najmniejszy, a dodatkowo stawał się coraz silniejszy, przez co odtrącenie go z pozycji leżącej nie należało do najłatwiejszych zadań. Z wyglądu zaczął przypominać owczarka belgijskiego, choć miał w sobie jeszcze dużo szczenięcych rys. Mimo wszystko Denis nie mógł oprzeć się wrażeniu, że pies rósł i stawał się silniejszy z dnia na dzień.

        — Na ziemię! — zagrzmiał Francuz, kiedy tylko wrócił do sypialni, a Tonto momentalnie podkulił uszy i zeskoczył z materaca, choć zaraz podbiegł do swojego pana, machając ogonem i przyglądając się z ciekawością, co ten trzymał. — Obiecuję, że ta woda smakuje tak samo, jak ta w twojej misce — rzucił do psa, jakby łudził się, że to wytłumaczenie sprawi, że pies straci zainteresowanie, a potem podał szklankę Denisowi.

        — Kogoś z nas oszukujesz i mam nadzieję, że jego — odezwał się ze skrzywieniem brunet, przyjmując naczynie, któremu zaczął się przyglądać sceptycznie.

        — W twojej jest trochę mniej śliny i kłaków — odparł z rozbawieniem Francuz.

        Armiński postanowił zaufać kochankowi i upił kilka łyków. Woda smakowała jak… woda.

        — Małpka poległa? — zapytał, zgadując, że właśnie widok poległej małpki zastał w korytarzu Oli.

        — Rozszarpał ją, jakby zabiła mu rodzinę i podjadała smakołyki — zobrazował.

        — Głupia… wszyscy wiedzą, że nie podjada się smakołyków Tonto — odparł z parsknięciem Denis, na co i Oli się zaśmiał, po czym zdecydował się ponownie położyć obok Denisa i obserwował go przez moment. Po chwili usłyszeli popiskiwanie.

        — No pozwól mu… — jęknął Denis z rozbrajającym uśmiechem i już w myślach szykował ripostę, spodziewając się, że Oli zaraz wytoczy argument z tym, że miejsce psa jest na podłodze.

        Oliwier jednak był już wyczulony na psie żarty, zatem miał przygotowaną odpowiedź.

        — Każdy ma swoje legowisko i każdy ma swoje zabawki. Ja się trzymam z dala od jego terytorium, a on niech się trzyma z dala od mojego — wyjaśnił z zadowolonym uśmieszkiem policjant, patrząc, jak Denis w zaintrygowaniu zagryza wargę. Zaraz zmarszczył brwi.

        — Zaraz, czy ja w tej analogii jestem zabawką?

        — Ty to powiedziałeś — odparł niewinnie Oli, kładąc się na plecach i zakładając rękę pod głowę. Tonto z jakiegoś powodu odebrał tę zmianę pozycji jako zielone światło, bo wskoczył niespodziewanie na łóżko… a konkretnie na brzuch Francuza. — Kurwa… — jęknął, kuląc się zaraz.

        — To za karę — fuknął Denis. — Dobry piesek — dodał już kompletnie zmienionym tonem, głaszcząc zadowolonego Tonto po głowie.

        Oliwier znowu westchnął niezadowolony, ale jednak nie miał serca ponownie zganiać psa. Przykrył się zatem kawałkiem prześcieradła i poczekał, aż Tonto ułoży się wygodnie między nim a Denisem. Gdy już wszyscy znaleźli się w wygodnych pozycjach, zapanowała chwilowa cisza. Leżeli naprzeciwko siebie, głaszcząc wspólnie szczeniaka i pozwalając, by czasami ich dłonie stykały się na miękkiej sierści.

        — Tak sobie ostatnio myślałem… — zaczął nieśmiało Denis. Zbierał się do tej rozmowy już od jakiegoś czasu, ale zawsze w ostatniej chwili kapitulował. Jednak po wcześniejszej propozycji Oliwiera z pełnomocnictwem w kontekście dostępu do informacji medycznej, uznał, że nie będzie lepszego momentu. — Może moglibyśmy gdzieś pojechać, na przykład na majówkę? Gdzieś pochodzić po górach albo na kajaki, albo… cokolwiek. Po prostu wyrwać się stąd i chwilę odetchnąć — zdradził swój pomysł… choć tak naprawdę nie do końca to miał na myśli. Wpierw chciał wyczuć Oliwiera, nim przejdzie do konkretów.

        — Jeszcze jest trochę czasu — zauważył policjant.

        — No wiem… ale tak tylko mówię, jakbyś chciał wcześniej zaplanować urlop czy coś — odparł cicho chłopak.

        — Ma sens — przyznał Oliwier. — Muszę dawać znać z wyprzedzeniem o dłuższym urlopie, ale mam w cholerę zaległego, tak że raczej nie powinno być problemu — wyjaśnił.

        — O… no to… — zaczął Denis, urywając. — To znaczy, że mógłbyś wziąć taki dłuższy urlop też w wakacje? Taki… na trzy tygodnie albo nawet na miesiąc? — zapytał nieśmiało.        

        — A miałbym brać taki urlop w celu…? — podpytał Oli, patrząc z zaintrygowaniem i lekkim rozbawieniem na coraz bardziej speszonego chłopaka.

        — Ja będę miał prawie całe wakacje do dyspozycji i może jakby ci się udało załatwić dłuższe wolne, to… może moglibyśmy się wybrać wspólnie na… — znowu urwał, po czym delikatnie zmodyfikował pytanie. — Byłeś kiedyś w Ameryce Południowej?

        Oli nie odpowiedział, tylko wpatrywał się z uśmiechem w Armińskiego. Ta nieśmiałość chłopaka go rozkładała na łopatki.

        — Masz coś konkretnego w planach? Bo wiesz, muszę raportować z wyprzedzeniem, jakbym wybierał się gdzieś poza Unię Europejską — powiedział zaraz w swoim stylu, nie zgadzając się wprost.

        — Zawsze chciałem przejechać się wzdłuż całego Chile: od Atacamy, po Santiago, na parkach narodowych Patagonii kończąc. Jest taka słynna droga Carretera Austral w południowym Chile, która biegnie przez ponad tysiąc kilometrów, podobno przejechanie jej całej to punkt obowiązkowy podczas podróży po Chile, no i to niesamowita przygoda, bo są przepiękne widoki. Stamtąd moglibyśmy pojechać do Torres del Paine, który jest podobno najpiękniejszym Parkiem Narodowym na świecie, a podróż skończylibyśmy w Punta Arenas, które jest uważane za najdalej wysunięte na południe miasto świata, ale tak naprawdę to argentyńska Ushuaia…

        Francuz przygryzł wargę i na moment przestał nawet słuchać, co dokładnie mówił Denis, tylko po prostu wpatrywał się w niego niczym zahipnotyzowany, bo o ile chłopak zawsze rozczulał go swoją ekspresją — czy to radosnym uśmiechem, czy kiedy był nieśmiały, czy kiedy się wkurzał i robił się z niego mały diabełek — tak jeszcze nigdy nie widział Denisa opowiadającego o czymś z aż takim zaangażowaniem. Najpierw zaczął od ogółu, a potem, gdy dostrzegł, że Oli wygląda na zainteresowanego, to zaczął opowiadać o swojej wymarzonej podróży w detalach, a policjant aż czuł przyjemne mrowienie wzdłuż kręgosłupa za każdym razem, kiedy chłopak wypowiadał jakąś nazwę z silnie argentyńskim akcentem. Po chwili tej opowieści Oli uzmysłowił sobie również, że wizualizował sobie opisy Armińskiego i skłamałby, gdyby powiedział, że nie chciał znaleźć się w tych miejscach.

        — Jest tylko jeden problem — odezwał się wreszcie, sprawiając, że Denis widocznie się spiął. — Mój hiszpański leży — dodał zatem, widząc, jak chłopak na nowo rozpromienił się w uśmiechu.

        — No te preocupes, déjamelo a mí — odpowiedział, celowo zniżając głos, po czym wychylił się do policjanta i pocałował go delikatnie.

        W tym samym czasie Tonto popatrzył na nich zaintrygowany i z ciekawości podniósł się, wsadzając między ich twarze swój pysk. To było tak kuriozalne, że nie mogli zareagować inaczej niż parsknąć śmiechem.

        Denis, choć nie odważyłby się tego powiedzieć na głos, to pomyślał, że to były najlepsze walentynki w jego życiu.

***

        16 lutego 2019

        Zarówno Denisowi jak i Tosi udało się prześlizgnąć bez poprawek przez sesję, ale niestety Szyszka — tak jak trzy czwarte roku — miała do poprawki biofizykę. To był jeden z tych przedmiotów, które po prostu dużo osób oblewało, a wyniki zależały w dużej mierze od humoru prowadzącego, a nie wiedzy studenta.

        Teoretycznie mogli we dwójkę poddać się na te dwa tygodnie słodkiemu lenistwu i ewentualnie spędzić czas na przygotowaniu mentalnym na kolejny semestr, który zapowiadał się równie pracowicie i nerwowo co pierwszy. Anatomia, na której wreszcie mieli zacząć pracować na preparatach miękkich, histologia, która witała ich wejściówką na każdych ćwiczeniach, i nic nie zwiastowało, aby to miało ulec zmianie, czy biochemia, która zapowiadała się na kolejny trudny, wymagający wiele nauki przedmiot. Pozostałe nowe przedmioty były z natury traktowane przez studentów jako drugorzędne, ale mimo wszystko zanosiło się na to, że wiosna przyniesie dużo stresu.

        To miało jednak nastąpić dopiero za jakieś dwa tygodnie, a póki co Denis i Tosia postanowili zrobić krok w tył, by pomóc Szyszce w przygotowaniach do poprawki, którą miała mieć w poniedziałek. Uznali, że połączą przyjemne z pożytecznym, więc około południa zasiedli do powtórki w pokoju Marceliny i po wielu godzinach wysiłku, Denis zaoferował, by otworzyli wino w ramach wynagrodzenia sobie całego trudu i zrelaksowania się.

        — Ja niestety dzisiaj odpadam, muszę coś załatwić na mieście, tak że bawcie się dobrze beze mnie i nie czekajcie na mnie — obwieściła nieśmiało Tosia, podnosząc się z łóżka i niezręcznie zaczęła bawić się palcami dłoni, kiedy czekała na reakcję przyjaciół.

        Szyszka spojrzała na nią jak na idiotkę, a Denis obdarował ją zaintrygowanym spojrzeniem.

        — Co niby? — zapytała sceptycznie Marcelina, od razu zauważając, że takie zachowanie nie było w stylu Leonik. To znaczy wcale nie musieli siedzieć zawsze we trójkę, ale sposób, w jaki właśnie próbowała wykręcić się dziewczyna, był co najmniej podejrzany. Mogła przecież ostrzec ich wcześniej, albo powiedzieć wprost, zamiast zasłaniać się „czymś na mieście”.

        — Muszę… załatwić coś dla mamy — rzuciła sztywno i odchrząknęła na koniec.

        — Masz randkę — obwieściła w odpowiedzi Szyszka z pełnym przekonaniem.

        — Z kim? — podchwycił zaraz Denis, uśmiechając się zadowolony.

        — Nie mam randki, po prostu… muszę iść, bo się spóźnię, to cześć! — wyparła się wpierw dziewczyna, a potem szybko ulotniła z pokoju, wyraźnie nie czując się komfortowo pod ostrzałem czujnych spojrzeń. Wciskanie kitu nigdy nie było jej najmocniejszą stroną.

        — Od jakiegoś czasu zachowuje się dziwnie — podzielił się swoim spostrzeżeniem Armiński po kilku minutach, kiedy Tosia już wyszła.

        — Albo ma romans z jakimś żonatym facetem, albo wróciła do Andrzeja. Nie widzę innego powodu, dla którego miałaby z tego robić przed nami tajemnicą — wydedukowała konspiracyjnie Marcelina.

        — Oby to był żonaty facet — powiedział z nadzieją Denis, bo w jego przekonaniu Andrzej był zdecydowanie gorszą… najgorszą opcją.

        — Ty masz doświadczenie z dojrzałymi, więc żonaty facet nie brzmi wcale tak źle, co? — podpuściła go Szyszka.

        — Żonaty facet może mieć równie dobrze dwadzieścia lat, a Oli nie jest żonaty, więc tak średnio trafny strzał — odpowiedział, uśmiechając się sztucznie. — Ale skoro już rozmawiamy o doświadczeniu, to porozmawiajmy może o syndromie wyparcia i niezrozumiałej bierności w sytuacji, kiedy ktoś się nam podoba — zasugerował.

        — Nie wiem, o czym mówisz — odparła, upijając łyk wina.

        — Ach tak? — parsknął z ironią. — Obiecałem sobie, że nie będę się wtrącał, ale wy już tak pół roku z Wiktorem udajecie, że wcale na siebie nie lecicie… serio? Żadne z was nie zamierza posunąć się naprzód nawet o milimetr? — zapytał z nutką bezsilności.

        Szyszka milczała jakąś chwilę, zastanawiając się, co odpowiedzieć.

        — Nie wydaje mi się, żeby Wiktor był mną zainteresowany — mruknęła w końcu.

        — Oczywiście, że jest — zaprzeczył szybko Denis.

        — Powiedział ci to? — zapytała zaraz podejrzliwie.

        — Nie musiał. Znam go i widzę, jak się zachowuje i jak reaguje, kiedy o tobie wspomnę. Zresztą ty reagujesz dokładnie tak samo. Wypierasz się i udajesz, że nie wiesz, o co chodzi — zapewnił przekonany o swojej nieomylności. Dla niego ta sytuacja była jasna i nawet nie brał pod uwagę, że mogłoby być inaczej. — Próbowałem mu przemówić do rozumu, żeby do ciebie zagadał, ale on jest uparty jak osioł… więc może ty przejmiesz kontrolę? Inaczej będziecie się tak zwodzić do usranej śmierci — zaoferował, nie widząc innego rozwiązania. Wiktor skrzętnie omijał temat, mimo iż jak na dłoni było widać, jaka jest jego reakcja za każdym razem, kiedy Denis choćby mimochodem wspominał o Marcelinie. Nie mógł tego zrozumieć, bo przecież jego brat był istną duszą towarzystwa, a w liceum, gdy tylko spodobała mu się jakaś dziewczyna, bez problemu nawiązywał z nią kontakt i był konsekwentny w swoich działaniach. Tym razem robił coś kompletnie odwrotnego i to już tak zaczynało drażnić Denis, że miał ochotę nakrzyczeć na drugiego bliźniaka. Zwłaszcza, że jakąś godzinę wcześniej ten poprosił go, aby nie wracał za szybko, bo odwiedza go koleżanka. No co za bezczelny typ! Obracał sobie przypadkowe laski, a nawet nie kiwnął palcem, by zrobić coś w sprawie Marceliny.

         Zresztą jej reakcja tym razem też była podobna i wcale nie zdziwiła chłopaka. Po prostu… zmieniła temat. Dobitnie dała Armińskiemu do zrozumienia, że nie ma zamiaru niczego zrobić, ani o tym rozmawiać.

        Musiał zatem się poddać, nie miał wyjścia. A przynajmniej w tym momencie. Nie zamierzał zdradzać Szyszce, że nie powiedział w tym temacie ostatniego słowa. Niby sobie obiecał, że nie będzie się wtrącał… ale po prostu musiał coś zrobić.

***

        Stał nonszalancko oparty o zamknięte drzwi samochodu, trzymając ręce w kieszeniach. Skórzana kurtka, porwane na kolanach czarne jeansy i glany powodowały, że sprawiał wrażenie złego chłopca. Nie to, że jakoś szczególnie przywiązywał uwagę do łatek, jakie przyklejali sobie nawzajem ludzie, jednak skoro już był oceniany, to wolał, aby postrzegano go jako pewnego siebie.

        Gdy tylko ją zobaczył, uśmiechnął się tajemniczo, oderwał się od auta i zrobił kilka powolnych kroków naprzód.

        — Co tutaj robisz? Taka ładna dziewczyna nie powinna chodzić po zmroku sama — rzucił niskim tonem, dodając do tego zadziorny uśmiech.

        Tosia zatrzymała się przed nim i popatrzyła na niego jak na idiotę.

        — Nie musiałabym, gdybyś nie wyciągał mnie z mieszkania — odparła, dając Wiktorowi do zrozumienia, że nie ma czasu na jego gierki.

        Przewrócił na to oczami, po czym obszedł samochód, by otworzyć drzwi od strony pasażera.

        — Wskakuj, zimno dziś — polecił już zwyczajnym tonem, a dziewczyna chętnie z tej propozycji skorzystała, bo faktycznie pogoda nie sprzyjała, a nagrzane wnętrze pojazdu zdawało się być atrakcyjną alternatywą. — Jedziemy do mnie? Napisałem do Denisa, że będę bardzo zajęty i by uprzedził mnie, gdy będzie wracał. Tak że jesteśmy bezpieczni — zaoferował, dodając do tego od razu wytłumaczenie, bo domyślał się, że Tosia mogła to uznać za skrajnie głupi pomysł.

        — Wiktor… — zaczęła zmartwionym tonem. — Naprawdę nie powinniśmy. Lubię cię, ale jednocześnie czuję się jak jakaś kryminalistka przez to, że widuję się z tobą za plecami Szyszki i Denisa… — zaczęła ponownie temat, którym rozpoczynała każde spotkanie z Wiktorem.

        — Nie robimy nic złego — odpowiedział dokładnie w ten sam sposób, co zawsze. Wiedział, że dziewczyna strasznie się wahała i kilka razy nawet zdołała odwołać spotkanie przez targające nią wyrzuty sumienia, ale zdążył się też przekonać, że wystarczy jej wysłuchać i zapewnić, że nie jest czarnym charakterem, a wtedy trochę miękła i mogli się skupić na sobie. Zresztą naprawdę uważał, że nie robili nic złego, tym bardziej, że nigdy nie dał Marcelinie powodu, by mogła coś sobie wyobrazić. Nie chciał też, by to wpływało na Tosię.

        — To dlaczego się czuję, jakbyśmy robili? — zapytała nieprzekonana.

        — Bo jesteś najbardziej uczciwą i empatyczną osobą na świecie i przejmujesz się uczuciami innych — wyjaśnił zgodnie z tym, co myślał. — Słuchaj, jeżeli chcesz, to możemy im o nas powiedzieć. Myślę, że dzięki temu zejdzie z ciebie ciśnienie i nie będziesz się tym dłużej zadręczać — zaoferował, gdyż to Tosia w pierwszym rzędzie poprosiła, by utrzymali ich relację w tajemnicy.

        — Wiem, że powinniśmy, ale… jeszcze nie teraz, dobrze? Po prostu muszę się na tę rozmowę mentalnie przygotować — wyjaśniła z westchnieniem i zapięła pasy, dając tym Wiktorowi jednoznaczny sygnał, że uległa i już dziś nie zamierzała torturować ani siebie, ani chłopaka moralizowaniem.

        — Jak sobie pani życzy — odparł z głupkowatym uśmiechem i przekręcił kluczyk w stacyjce.

        Kiedy zaraz na początku roku Oliwier go przejrzał, Wiktor poczuł, jakby strzelił go piorun. Co się z nim do cholery działo, że rozmawiał o swoim życiu uczuciowym z najmniej ludzko zachowujących się ludzi, jakich tylko znał? Boże… ależ musiało być z nim źle!

        Tosia spodobała mu się praktycznie od samego momentu, kiedy tylko ją poznał. Zrezygnował z podchodów, bo była zajęta, była kumpelą Denisa i po prostu nie chciał kręcić żadnej afery kilka dni po przeprowadzce do Warszawy. Jednak Tosia — na jego szczęście — niebawem zmieniła status związku i teoretycznie już nic go nie powstrzymywało… tylko że nie potrafił wykonać pierwszego kroku. Jakby coś go paraliżowało. Nawet tego nie rozumiał, bo to nie tak, że się bał czy wstydził — te emocje nie leżały w jego naturze. Z jakiegoś powodu jednak za każdym razem, kiedy tylko pomyślał, by ją jakoś zagadać albo odezwać się do niej pod bzdurnym pretekstem, zamierał. Po prostu nie był w stanie zrobić czegokolwiek. Gdy tylko myślał sobie, że dziewczyna go zleje, natychmiast kapitulował. Strach przed porażką uniemożliwiał mu wykonanie ruchu. Był na siebie wściekły, a kiedy w międzyczasie umawiał się z innymi dziewczynami, wściekał się jeszcze bardziej, bo z nimi jakoś nie miał żadnego problemu, a gdy tylko myślał o Tosi, nawet nie wyobrażał sobie, że mógłby zachowywać się przy niej tak nonszalancko i może czasami nawet prostacko. Leonik była przecież piekielnie inteligentna, już go znała i pewnie myślała o nim jako o tym dziwnym bracie Denisa, którego po prostu trzeba tolerować.

        Wszystko zmieniło się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, kiedy Oliwier odkrył jego sekret. Wiktor zadręczał się potem przez resztę wieczoru, a gdy obudził się następnego ranka, uderzyło go, co wyprawiał.

        Stary, jeśli to nie jest ostatni dzwonek, to ja już nie wiem, co się musi stać — sporządził sobie reprymendę.

        Nie mógł sobie darować, że jego główną motywacją do działania był Oliwier. OLIWIER na litość boską!

        Tak się wkurzył, że przysiągł sobie, że stanie na uszach, aby Tosia była jego. Nie mógł zachowywać się dłużej jak leszcz i pozwalać, by rad udzielał mu… pieprzony Oliwier.

        To było jak kubeł zimnej wody na głowę, dlatego jeszcze w ten sam weekend napisał do dziewczyny. Wcześniej tamtego wieczoru, kiedy Denis z Olim wyszli, a przez to na moment został z Tosią sam, zaczęli dyskutować o jakimś serialu, który oglądali, więc Wiktor wykorzystał go jako pretekst i napisał z pytaniem, co dziewczyna sądzi o nowym odcinku. Następnie dopilnował, aby znaleźli inny temat do rozmowy, a potem jeszcze inny i jeszcze inny…

        Nim się nie obejrzał, pisali do siebie codziennie, godzinami. O wszystkim i o niczym. Żartowali, wysyłali sobie memy ze śmiesznymi pieskami, a innym razem dyskutowali o kryzysie gospodarczym w Wenezueli. To się po prostu musiało skończyć randką. I skończyło.

        Niejedną oczywiście. W ledwie ponad miesiąc oboje tak wpadli, że przestali mieć jakiekolwiek złudzenia, że mogą się z tego wykręcić bezboleśnie. Zresztą Wiktor wcale nie chciał się z tego wykręcać i miał nadzieję, że Tosia także.

***

        Kiedy dostał SMS-a od Oliwiera z ofertą, czy nie miałby ochoty wrócić do jego mieszkania po spotkaniu z dziewczynami i tym samym dotrzymać towarzystwa Tonto, praktycznie od razu z chęcią na nią przystał. Co prawda Oli i tak pracował, ale sama wizja, że mógłby zasnąć w jego łóżku, a rano już obudzić się u jego boku nie pozwalała mu podjąć innej decyzji. Zresztą nie robili tak pierwszy raz. Odkąd pojawił się Tonto, Denis starał się zajmować psem pod nieobecność policjanta, kiedy tylko mógł. Czasami właśnie u niego nocował, gdy akurat Francuz był w pracy, a czasami zabierał psa do siebie i głaskał go godzinami, jednocześnie na przykład powtarzając jakieś materiały do egzaminów.

        Marcelina była widocznie wykończona powtórką do poprawki, a wino dodatkowo wprowadziło ją w senny nastrój, więc postanowił jej nie męczyć i około dwudziestej pierwszej wyszedł. Pierwotnie od razu miał udać się do mieszkania Oliwiera, ale po drodze przypomniało mu się, że ostatnio Tonto jakimś cudem pogryzł jego szczoteczkę i zapomniał kupić nową. Uznał, że wstąpi na chwilę do siebie, bo choć mógł kupić szczoteczkę w pierwszym lepszym sklepie po drodze, to uznał, że zabierze jeszcze kilka rzeczy.

        Tuż pod klatką przypomniał sobie, że miał uprzedzić Wiktora o swoim powrocie. Wahał się moment, czy powinien jeszcze napisać, ale ostatecznie uznał, że nie będzie sterczał pod drzwiami jak kołek. Po prostu wślizgnie się cicho, uda, że nic nie słyszy i wymsknie się zaraz niezauważony.

            Miał tylko nadzieję, że nie natknie się na żadną gorszącą scenę na kuchennym stole czy coś w tym stylu.

________________________

*I.C.E (ang. in case of emergency; pol. w razie wypadku) – skrót informujący ratowników, do kogo powinni zadzwonić w razie nagłego wypadku. Przeważnie zapisywany w książce adresowej telefonu komórkowego lub na kartce/wizytówce, którą nosi się cały czas przy sobie [Wikipedia, https://pl.wikipedia.org/wiki/In_case_of_emergency, dostęp: 23.02.2021]. 

Hej!

Co prawda obiecałam sobie, że wstawię rozdział w ciągu tygodnia (czyli wypadałoby w niedzielę), no ale i tak musicie przyznać, że niezłe tempo :D Choć w zasadzie rozdział miałam już napisany w niedzielę, ale poległam ze sprawdzeniem (choć przyznaję, że tym razem było sprawdzane nieco po łebkach, bo chciałam jak najszybciej wstawić)... a potem jeszcze coś musiałam jak zwykle dopisać.

Jak wrażenia? Mamy kolejny delikatny przeskok, a u Denisa i Oliego (i Tonto) sielanka trwa w najlepsze. W tym tempie to w kolejnym rozdziale powinien być ślub, ale że akcja opowiadania rozgrywa się w Polsce, to mogę ich co najwyżej wpakować w jakiś wspólny kredyt na trzydzieści lat.

Wiktor za to się odpalił. Wreszcie przyszedł moment przebudzenia (Oli niechcący zrobił mu dobrze xD) i wyrwał Tosię. No ale żeby nie było tak dobrze, to jeszcze nikt o ich randkowaniu nie wie i... może będzie z tego drama? Denis już się zakrada, ale może faktycznie tylko się wślizgnie i niezauważony (i nieświadomy zarazem) szybko wyjdzie z powrotem? :D

Dobra, chyba na dziś wystarczy, ostatni też postaram napisać się w rozsądnym dla wszystkich terminie i do poczytania! :)