Francuski piesek 2: Rozdział 24

Dysonans

4 lipca 2019

Minione zdarzenia spowodowały, że Denis nie miał już sił stresować się ostatnim egzaminem, zatem podszedł do niego z marszu, bez kalkulacji, niepewności i większego stresu. Tuż po wszystkim aż sam był zdziwiony swoim spokojem, bo uważał, że poszło mu bardzo dobrze. I wcale się nie pomylił, bo raptem po kilku godzinach mieli już wyniki i takim sposobem Armiński zakończył pierwszy rok studiów bez żadnej poprawki, w dodatku z piątką z najtrudniejszego egzaminu.

Jako że większość osób rozjeżdżała się do swoich domów na wakacyjną przerwę tuż po otrzymaniu wyników, nie było zbytnio okazji, aby poświętować ostatni — a przynajmniej dla większości zdających — sukces, zatem umówili się w kameralnym gronie na jakąś dobrą wyżerkę, by ostatecznie zażegnać, czy tam zajeść, stres.

Denis w gruncie rzeczy nawet cieszył się z takiego obrotu spraw, bo na dziką imprezę nie miał ochoty i wymiganie się z niej byłoby podejrzane, a dalej dzielnie zamierzał trzymać się swojego postanowienia, że na razie nic nikomu nie powie o swojej chorobie. Miał cichą nadzieję, że w ogóle nie będzie musiał o niej mówić.

— Z Olim już wszystko okej? Jesteś spokojniejszy — zagadała go Szyszka, kiedy wieczorem wychodzili z knajpy. Tosia z Wiktorem i Kamilem szli przed nimi, dyskutując o czymś żywo, przez co nawet nie zwracali uwagi na Denisa i Marcelinę.

— Ach tak — przytaknął z uśmiechem. — Aż sam nie wierzę, że wyszło z tego coś dobrego, ale chyba po raz pierwszy odkąd jesteśmy razem, nie obawiam się o to, co będzie za kilka miesięcy — wyjaśnił, a jakiś złośliwy głosik podpowiedział mu: — Możesz na przykład umrzeć, ale co tam, nie ma co srać ogniem.

— Cieszę się zatem bardzo, bo ostatnio było aż przykro na ciebie patrzeć — powiedziała dobitnie.

— Wiem… — mruknął zawstydzony. — Kiedy wyjechał, byłem pewien, że wykorzysta tę przerwę, żeby mnie rzucić i się na tym zafiksowałem, ale cóż, wrócił i na szczęście wyprowadził mnie z błędu — zakończył z optymizmem.

— Denis, czy ty jesteś ślepy i nie zauważyłeś jeszcze jak on na ciebie patrzy? Musiałby upaść na głowę z siedemnaście razy, żeby cię rzucić — parsknęła.

Armiński tylko uśmiechnął się ponownie, nie odpowiadając. Co do faktu, że „poszedł w tango”, jak to określił Francuz, z jakimś przypadkowym typkiem, też się nie zamierzał nikomu przyznawać. Grunt, że blondyn wiedział i mu wybaczył… o ile można to w ogóle było nazwać wybaczeniem. Oli przecież sam uznał, że nie poczuł się zdradzony.

— Jakiś tam powód na pewno by się znalazł — stwierdził jedynie enigmatycznie.

— Przesadzasz — uznała. — Jedyny powód, dla którego zwróciłam uwagę na Wiktora, to fakt, że ty wolisz osoby penisododatnie — zdradziła niemal konspiracyjnie, po czym dodała głośno: — Jesteś tym lepszym bliźniakiem, Denis!

Wiktor błyskawicznie obejrzał się przez ramię, posyłając w stronę rudowłosej gniewne spojrzenie. 

— Co najwyżej lepszym w obciąganiu — fuknął.

— Hej! — zawołał oburzony Denis, patrząc z wyrzutem na brata, bo przecież to Szyszka go sprowokowała, więc nie rozumiał, czemu to on oberwał. Zaraz jednak zmarszczył brwi, zamyślając się na ułamek sekundy. — Choć w sumie racja. — przyznał. — Ale nie co najwyżej! — zreflektował zaraz, jednak Wiktor, dumny jak paw ze swojej kontry, już nawet nie zaszczycił pozostałej z tyłu dwójki spojrzeniem.

— Oli z pewnością docenia twoje umiejętności — pocieszyła go dziewczyna.

Denis uśmiechnął się pod nosem, też już nie komentując. Czuł się jakoś dziwnie spięty. W ciągu ostatniego miesiąca jego znajomi byli w głównej mierze zajęci bardziej nauką, albo sobą nawzajem, jak choćby Tosia i Wiktor, a Denisowi było bardzo na rękę, że nikt się nim przesadnie nie interesował i mógł się zatracać w swojej beznadziejności bez widowni. Co prawda psychicznie czuł się już znacznie lepiej, ale też czuł się zmęczony na samą myśl, że miałby coś teraz tłumaczyć. Tym bardziej, że potencjalnie czekał go bardzo stresujący czas. Wolał się zatem skupić na tym, co było tu i teraz, bez powracania do tego, co się działo. Zwłaszcza, że przez niektóre własne zachowania było mu zwyczajnie wstyd.

Na szczęście udało mu się odciągnąć od siebie uwagę i przez resztą popołudnia nikt nie poruszał niewygodnych dla niego tematów.

Po wszystkim wrócili do mieszkania razem z dziewczynami. Tosia i tak miała nocować u Wiktora, a Szyszka stwierdziła, że nie będzie sama siedzieć w mieszkaniu, tak więc ostatecznie zabrała się z nimi. Denis sam jeszcze nie wiedział, co miał zrobić, bo Oli nadal był na służbie, ale teoretycznie miał za niedługo kończyć i wstępnie umówili się, że po prostu w drodze powrotnej podjedzie pod blok chłopaków i zgarnie do siebie młodego Armińskiego.

Zatem nim towarzystwo się rozeszło, rozsiedli się w pokoju Wiktora i otworzyli zakamuflowany alkohol — który nie wiadomo jakim cudem uchował się tyle czasu w mieszkaniu. Denis wahał się kilka chwil, czy aby powinien pić, ale po szybkiej kalkulacji uznał, że przecież nie bierze żadnych leków i w zasadzie jeszcze nawet nie było wiadomo, jak bardzo ma przerąbane, zatem lampka wina nie powinna mu zaszkodzić. Choć lampka wina to było spore nadużycie, bo wino było w rzeczywistości jakimś tanim sikaczem z dyskontu, a zamiast lampki padło na kubek do kawy, bo mieli jedynie trzy szklanki na stanie. To znaczy początkowo było ich sześć, ale niestety nie wszystkie przeżyły pod władaniem Wiktora miniony rok.

— …wyobraź sobie takiego gigantycznego ziemniaka. No i ten ziemniak tak dryfuje w takim dużym rondlu wielkości jeziora i się tak podgrzewa…

— Dzięki takim chwilom dziękuję sobie w duchu, że odstąpiłam go Tośce. Przecież on nie jest normalny — wyszeptała konspiracyjnie Szyszka do Denisa, kiedy Wiktor tonem speca przedstawiał jakąś fizyczną czy astronomiczną zależność za pomocą abstrakcyjnego porównania. Ani Denis, ani Marcelina nie mieli zielonego pojęcia, o czym drugi z bliźniaków mówił, ale jego to chyba nie obchodziło, bo zdawało się, że tłumaczył to Tosi, a ona dla odmiany patrzyła na niego zaintrygowana. A może tylko udawała. W każdym razie wyglądała na taką, która go słucha i jeszcze dodatkowo rozumie.

— To pewnie dlatego, że przy porodzie pępowina owinęła mu się wokół szyi — wyjaśnił podobnym tonem Denis, a kiedy Szyszka spojrzała na niego czujnie, dodał: — Podobno nie wywołało to żadnych przykrych konsekwencji, ale sama widzisz, jak jest…

Szyszka zachichotała, prawie wylewając nieco alkoholu na podłogę, ale ostatecznie kilka kropel czerwonego trunku, które wydostały się poza krawędź szklanki, zatrzymały się na jej palcach.

Jakieś pół godziny później opróżnili butelkę, a Denis dostał wiadomość od policjanta, że ten już wyjeżdża i będzie za dziesięć minut. Chłopak więc zaczął się zbierać. Wszedł do swojego pokoju, żeby zerknąć, czy czegoś nie potrzebuje, choć tak naprawdę i tak wszystkie istotne rzeczy od dawna miał u Oliwiera. Pozostawało to tylko oficjalnie nazwać przeprowadzką, bo w rzeczywistości już zagarnął część przestrzeni starszego mężczyzny przez „zasiedzenie”. Mimo wszystko dobrze było mieć w razie czego swój kąt.

— Dobra, to ja też się zbieram. Przecież nie będę patrzeć, jak się obściskują — zdecydowała Marcelina, kiedy wyszła z łazienki i spotkała w korytarzu Denisa zakładającego buty.

— To chodź, Oli cię podrzuci. Nie będziesz sama wracać nocą — zaoferował chłopak.

Choć Marcelina doskonale zdawała sobie sprawę, że policjantowi będzie kompletnie nie po drodze, to nawet przez myśl jej nie przeszło, żeby odmówić. Raz, że faktycznie nie uśmiechało jej się teraz wracać samej, i pewnie zamówiłaby jakiegoś ubera, a dwa, że wizja spotkania partnera Denisa zawsze była kusząca. Wyszczerzyła się zatem i w błyskawicznym tempie również zaczęła zakładać buty.

— Cześć wam! — krzyknęła podekscytowana, w ostatniej chwili przypominając sobie, że w mieszkaniu zostali Wiktor z Tosią.

— Hej! — odkrzyknęła dziewczyna, ale jeżeli mówiła coś więcej, to Szyszka nie słyszała, bo już była na półpiętrze. Denis zbiegł zaraz za nią wyszczerzony.

Gdy znaleźli się pod klatką, Oliwier już na nich czekał, zatem dziewczyna, praktycznie bez zatrzymywania się, wskoczyła zaraz na tylne siedzenie. Gdy zapinała pas, Denis dopiero otwierał drzwi z przodu, od strony pasażera. Następnie spojrzała przed siebie i dojrzała sceptyczne spojrzenie Francuza w lusterku wstecznym.

— Cześć, Oliwier — przywitała się dopiero, specjalnie zniżając ton głosu, by zabrzmieć kokieteryjnie.

Policjant na to nie odpowiedział, bo Denis wydawał mu się bardziej priorytetowy, zwłaszcza kiedy wychylił się, by się do niego przytulić i skraść mu całusa na przywitanie.

— Cześć, dzieciaki — odpowiedział dopiero po tym.

— Jestem dorosłym mężczyzną — skomentował to nieco oburzony Armiński. — Jak wrócimy do ciebie, to ci z chęcią o tym przypomnę — dodał niby niewinnie.

— Och, możesz nawet teraz, nie krępuj się — zapewniła ofiarnie Marcelina.

— Chcecie wracać autobusem? — wtrącił się Oliwier wyraźnie ostrzegawczym tonem.

— Nie, proszę pana — odpowiedziała potulnie Szyszka, więc Oli spojrzał znacząco na Denisa.

Walczyli moment na spojrzenia, aż wreszcie chłopak skapitulował, odpierając przesadnie potulnie:

—  Nie, proszę pana.

— Dobra odpowiedź — stwierdził triumfalnie Oliwier, a następnie podpytał zwyczajnym tonem Szyszkę, gdzie ma jechać i wreszcie ruszył. Przez pierwszych kilka minut prowadził w ciszy. Nie łudził się jednak, że rudowłosa pasażerka z tylnego siedzenia już się nie odezwie. Czuł na sobie jej przenikliwy wzrok za każdym razem, kiedy tylko zerkał w lusterko.

— Nie zamierzasz nawet udawać, że się nie gapisz, co? — odezwał się wreszcie sam.

— Nie — przyznała bez bicia Marcelina, uśmiechając się promiennie. — A co? Rozpraszam cię? — dopytała niczym niewiniątko.

— Przekonamy się niebawem, czy dojedziemy w jednym kawałku — odparł złowieszczo Oli.

— Ja wiem, że w twoich czasem prawo jazdy robiło się na dinozaurach, ale wierzę w ciebie — zapewniła pokrzepiająco dziewczyna.

Francuz zerknął jeszcze raz w lusterko, mrużąc oczy, aż wreszcie po kilku chwilach ciszy, rzucił ni to sam do siebie, ni to do Denisa:

— Dobra jest.

Na całe szczęście dojechali w jednym kawałku, Marcelina skomplementowała jeszcze styl jazdy policjanta, uciekając się do kwiecistych epitetów, jakby ten co najmniej koordynował operację na otwartym sercu, a nie przejechał kilka kilometrów praktycznie pustymi ulicami i ostatecznie wrócili z Denisem do jego mieszkania.

W progu klasycznie zaatakował ich Tonto, a Oli nawet nie ściągał butów, tylko od razu zabrał go na krótki spacer, by ten mógł załatwić swoje potrzeby przed snem.

Gdy drzwi się za nimi zamknęły, Denis został sam po raz pierwszy od rana i rozejrzał się nieco bezradnie, nie wiedząc za bardzo, co ma ze sobą zrobić. Do tej pory miał jakiś cel. Dużo działo się z Oliwierem, musiał w jakimś tam stopniu pamiętać o ostatnim egzaminie i trzymać gardę przy osobach, które nie były świadome o zaistniałej sytuacji… aż tu nagle te wszystkie drobne rozpraszacze przestały się liczyć i został sam, nieco zagubiony i spanikowany, bo zdał sobie sprawę, że teraz będzie mu ciężej rozproszyć uwagę i ucieczka od myśli o nowotworze będzie niezwykle trudna. Może nawet niemożliwa.

Wiktor wracał do Grabówki już jutro, natomiast Denis postanowił pójść w jego ślady w niedzielę. Oli miał akurat mieć dwa dni przerwy i wracał na służbę właśnie na koniec weekendu, zatem Denis postanowił spędzić z nim jeszcze trochę czasu, nim pojedzie do domu.

Nie mieli większych planów na lato. Temat wyjazdu do Peru zdawał się być na tle ostatnich wydarzeń abstrakcyjny, więc Denis chciał po prostu pobyć z całą rodziną, a w międzyczasie zamierzał wpadać do Warszawy na kilka dni, kiedy Oli akurat będzie nieco wolniejszy. Po rozmowie jaką odbyli po powrocie policjanta z Hiszpanii, Armiński czuł się o wiele spokojniej. Chyba wynikało to z tego, że i Oli zdawał się być bardziej spokojniejszy i wspomniał coś nawet o terapii, co jeszcze bardziej utwierdziło chłopaka w przekonaniu, że starszy mężczyzna mówił poważnie o ich związku i rzeczywiście nie wydawał się zaprzątać sobie głowy wyskokiem Denisa. To było naprawdę niesamowite, że przez te kilka dni atmosfera między nimi tak bardzo się oczyściła, zupełnie jakby nigdy nie mieli żadnych problemów.

Denis nie byłby jednak sobą, gdyby jakiś złośliwy głosik nie podpowiadał mu, że teraz jest dobrze… bo pewnie zbliża się coś złego. To było idiotyczne i ta racjonalna część umysłu starała mu się o tym przypominać, jednak teraz, kiedy nie miał już za bardzo czym zająć głowy, nie było prosto wymazać czarnych myśli.

Na szczęście nim na dobre dał się porwać panice, usłyszał, że Oli wraca. Pierwsze co zobaczył, to rozpędzonego i szczęśliwego Tonto, który już przebiegł korytarz i ewidentnie miał plan wskoczyć na sofę, a co za tym idzie, na Denisa, ale gdy był połowie drogi, po mieszkaniu rozległo się donośnie:

— Wracaj!

I pies z podkulonym ogonem posłusznie się wycofał.

— A łapy to co? Magicznie same się umyją? — zagadywał z ironią psa policjant. — Trzeba było nie latać po krzakach i… kurwa, co to? Jesteś niemożliwym pchlarzem — dodał zaraz karcąco. — Jak nie badyle zaplątane przy ogonie, to jakiś gałgan z rzep — marudził. — Oddam cię do schroniska i się skończy udawanie psa myśliwskiego — zagroził klasycznie, a Denis już niekontrolowanie chichotał na sofie, słysząc zmagania blondyna ze swoim pupilem.

Kilka minut później Tonto i tak dopiął swego, a Denis jęknął niekontrolowanie, kiedy pies skoczył mu niemal prosto na brzuch. W ostatniej chwili chłopak zdołał się minimalnie amortyzować ręką, ale jego czworonożny przyjaciel nawet nie zwrócił uwagi na jego niezadowoloną minę, tylko ułożył się wygodnie, wcześniej kręcąc kilka kółek w miejscu, jakby ugniatając sobie siedzisko w celu znalezienia najwygodniejszej pozy. Ostatecznie zwinął się w kłębek, jednak zachował kontakt fizyczny z Denisem, przyklejając swój grzbiet do jego uda.

Armiński szybko zapomniał o tym nieprzyjemnym spotkaniu łap psa z jego brzuchem i skupił się dla odmiany na swoim telefonie, a ręka mimowolnie uciekła mu do krótkiej sierści Tonto. To już był taki nawyk, że gdy pies był w pobliżu, instynkt nakazywał go głaskać.

Z bezcelowego przewijania Instagrama Denisa wyrwał dopiero odgłos kroków Oliwiera. Po wymyciu psu łap najwyraźniej sam postanowił wskoczyć pod prysznic, bo miał jedynie ręcznik owinięty wokół bioder — który swoją drogą wyglądał, jakby miał ochotę się rozwinąć — ale uwaga chłopaka szybko skupiła się na kubku, który mężczyzna trzymał w dłoni i znad którego unosiła się para.

— Miałeś stresujący dzień. Pomyślałem, że może masz ochotę na coś ciepłego przed snem — wytłumaczył blondyn, wręczając kubek chłopakowi. Chwilę potem wcisnął się obok niego na kanapę i zarzucił taktycznie ramię na oparcie. Wcisnął, bo klasycznie Tonto zajął jej większą część.

— Och, dziękuję — odpowiedział z jęknięciem rozczulony Armiński.

— De nada — odparł z nieco zawadiackim uśmiechem Oli, co zresztą wywołało tylko szerszy uśmiech na twarzy Denisa. — W ogóle… — zaczął zaraz bardziej zwyczajnym tonem policjant — jeszcze ci nie zdążyłem pogratulować, tak więc gratuluję zdania śpiewająco ostatniego egzaminu. Nie żebym spodziewał się po tobie czegokolwiek innego, ale wiem, że to nie była bułka z masłem i ta sesja kosztowała cię dużo nerwów — powiedział, chcąc zarazem skomplementował chłopaka, jak i zaznaczyć, że zauważa jego trud, jaki wkłada w naukę.

— Dziękuję — odpowiedział jeszcze raz Denis, choć teraz o wiele bardziej nieśmiało. Nie był pewien, ale chyba nie istniał sposób, żeby uodpornić się na komplementy Francuza. Za każdym razem starszy mężczyzna wywoływał u niego przyjemne mrowienie w brzuchu i przyprawiał go o rumieńce, kiedy tak otwarcie i z pewnością w głosie go chwalił. Jakby to było nic, a przecież to nie była prawda, bo Denis chyba nigdy nie słyszał, by Oli komplementował lub chwalił kogoś innego.

— Więc… — zaczął znowu Oli, jednak tym razem jakby bardziej spięty. — W niedzielę wracasz do Grabówki, a potem widzimy się, kiedy przyjedziesz po wyniki? — dokończył nieco sucho.

Denis odetchnął ciężko, nim odpowiedział.

— Na to wychodzi — wymruczał.

— Okej — odparł Oli i to „okej” brzmiało, jakby chciał jeszcze coś dodać, jednak po krótkiej wewnętrznej walce zrezygnował i ostatecznie zamilkł.

Chciał… chciał zapytać, czy mógłby mu towarzyszyć na tej nadchodzącej wizycie. Naprawdę cholernie chciał tam wtedy być i chciał usłyszeć rezultat badań w tej samej chwili co Denis — by mogli się wspólnie cieszyć lub… Nie. Na pewno wspólnie by się cieszyli, Oli nie przewidywał innej opcji. Ostatecznie jednak zrezygnował z zaoferowania swojego towarzystwa. Denis na pewno by się zgodził, ale Francuz nie wyobrażał sobie nawet, by udało im się to zrobić tylko we dwoje. Marcel z Alą z pewnością zamierzali towarzyszyć synowi, a w takiej konfiguracji Oli czuł się zbędny. Uważał, że jego obecność byłaby wręcz nieco kontrowersyjna. Jego relacja z Marcelem w zasadzie już nie istniała, a z Alą nawet nie rozmawiał, odkąd wydało się, że jest z Denisem. Wolał ich nie drażnić. Denis był priorytetem i chciał, by przede wszystkim to on czuł się komfortowo. Po prostu się wycofa i da do zrozumienia młodemu, że to on w tym aspekcie rozdaje karty. Stanie się tak, jak sobie zażyczy. Oliwierowi nie pozostawało nic, poza grzecznym czekaniem i przypomnieniem Denisowi, że ten może na niego liczyć.

Powoli dobiegała północ, kiedy policjant dostrzegł, że Armiński odpłynął wtulony w jego bok. Aż żałował, że nie widział z tej pozycji jego twarzy, ale w zasadzie dzięki temu nie miał skrupułów, żeby go obudzić.

— Chodź, idziemy spać. — Pogłaskał go na oślep po policzku.

Denis coś odmruknął niechętnie, ale po chwili podniósł głowę i spojrzał sennym wzrokiem na Francuza. Walczyli tak chwilę na spojrzenia, ale Oli okazał się bezlitosny, bo wstał, pozbawiając młodszego chłopaka źródła ciepła i funkcji poduszki zarazem.

— Jesteś najgorszy — wymamrotał, opadając z powrotem na sofę, jednak w tej chwili nie było już w ogóle przyjemnie. Od razu zrobiło się niewygodnie i ogólnie wszystko było nie tak.

— W końcu przyznajesz — parsknął Oli. — Nie żebym ostrzegał cię jakieś trzy tysiące dwieście piętnaście razy.

— Może jakbyś się wystarczająco długo opierał, to posłuchałbym cię przy jakimś siedmiotysięcznym ostrzeżeniu — odgryzł się Denis, podnosząc się niechętnie.

— Cóż, okres gwarancji się skończył. Nie może pan już złożyć reklamacji — rzucił rozbrajająco Oli, po tym jak odniósł kubek chłopaka do zlewu.

— No nic… spróbuję cię opchnąć na olx-ie — wymyślił Armiński, wzdychając i z chęcią chwycił dłoń blondyna, który zaraz pomógł mu się podnieść.

— Jesteś słodki, myśląc, że ktoś byłby na tyle szalony, żeby mnie kupić — zakpił policjant.

— Hej, jestem w pełni poczytalny! — zaprotestował chłopak, dostrzegając w słowach blondyna przytyk w swoją stronę.

— Trzy tysiące dwieście piętnaście ostrzeżeń, Denis — przypomniał mu zaraz Francuz rozbawiony, na co i sam Denis się zaśmiał.

Ta głupkowata wymiana zdań trwała do momentu, w którym obaj znaleźli się w łóżku. Armiński próbował być wytrwały, ale zasnął praktycznie zaraz po tym, jak położył głowę na poduszce, a dłoń Oliwiera przyjemnie grzała go w dół pleców.

Dopiero teraz Francuz miał okazję poobserwować młodszego chłopaka, kiedy ten spał i cholera, uwielbiał ten widok. Twarz Denisa, totalnie zrelaksowana i taka spokojna powodowała, że i Oli automatycznie wpadał w przyjemny stan, przeważnie zasypiając niedługo potem.

Jednak nie tej nocy. Nie, tym razem nie mógł zasnąć. Czuł się komfortowo i jego ciało było gotowe, by oddać się nocy, ale nie jego umysł. A im dłużej leżał, im dłużej wsłuchiwał się w ciszę, wychwytując najmniejsze odgłosy zza okna, i im dłużej jego wzrok przyzwyczajał się do mroku, tym bardziej nie mógł wyzbyć się wrażenia, że sen stawał się coraz bardziej nieuchwytny. Do tego stopnia, że w pewnym momencie stało się to nieznośne.

Wstał, czując już powoli rozdrażnienie i choć przyglądanie się śpiącemu Denisowi było bez dwóch zdań najlepszą rozrywką, jakiej mógł się w takiej sytuacji oddać, to jednak nie chciał dłużej wgapiać się w twarz młodszego chłopaka, bo to powoli zahaczało o jakąś psychopatię. Cud, że Denis się przez to nie obudził, choć z drugiej strony miał tak mocny sen, że nawet wystrzał z armaty tuż nad głową mógłby go nie obudzić.

Oli poszedł cicho do kuchni, gdzie z braku pomysłów po prostu napił się wody, a następnie wyszedł na balkon, rozglądając się niespiesznie po okolicy. Wcale się nie zdziwił, kiedy pod nogami zaraz zaczął plątać mu się Tonto, zaciekawiony, czemu jego pan nie spał. Francuz pogłaskał go niespiesznie, a potem usiadł na krześle, które przez moment było nieprzyjemnie zimne, jednak mężczyzna szybko przyzwyczaił się do tego uczucia i po chwili zastanowienia zarzucił jeszcze stopy na poręcz.

Rozglądał się nieco bezcelowo, co jakiś czas zatrzymując wzrok na tak pasjonujących wydarzeniach, jak kot buszujący w śmietniku nieopodal, czy pająk, który uwił pajęczynę w rogu tuż przy drzwiach balkonowych i właśnie dobierał się do jakiegoś owada, który miał tego pecha i wpadł w sieć.

To wszystko przypomniało Oliwierowi, jak kiepsko odnajdował się w takich sytuacjach — kiedy było cicho i nic się nie działo. On nie potrafił czekać. Zawsze musiał coś robić, bo tylko wtedy miał poczucie, że nad wszystkim panuje. Kiedy tak siedział bezczynnie, nie mógł oprzeć się wrażeniu, że coś mu uciekało i gdzieś nieopodal los, czy tam przypadek, przestawiał pionki na niewidzialnej szachownicy, nie pytając nikogo o zdanie.           

— Nie możesz spać? — Aż się wzdrygnął, słysząc spokojny głos Denisa. Nie był pewien, czy aż tak bardzo się zamyślił, że go nie usłyszał, czy po prostu chłopak zakradł się niczym ninja.

— Nie bardzo — westchnął zgodnie z prawdą. — Chodź — zawołał zaraz Denisa, wskazując mu wymownie drugie krzesło.

Armiński posłusznie wyszedł na balkon i dołączył do Francuza, przybierając nawet podobną pozycję.

— Która jest w ogóle godzina? — zainteresował się blondyn.

— Kilka minut po trzeciej.

Po tych słowach chłopaka na jakiś czas zapadła cisza, w trakcie której Armiński położył głowę na ramieniu policjanta, a ten oparł na niej swój policzek i wpatrywali się wspólnie w ciemną przestrzeń, gdzie było raptem widać zarys koron drzew.

— Boisz się? — zapytał dobry kwadrans później Oli. Doskonale wiedział, że nie musiał tego rozwijać. Musiał jednak poczekać chwilę na odpowiedź.

— Nie wiem — odpowiedział po namyśle Denis i brzmiał całkiem szczerze. — Chyba staram się kurczowo trzymać tej myśli, że dopiero się okaże i żebym się nie nakręcał, ale gdzieś tam w środku czuję nieprzyjemne napięcie i podświadomie moje ciało daje mi znać, że jednak to przeżywam. Ale póki co jakoś udaje mi się to kontrolować — postarał się zakończyć z nutką optymizmu. — A ty? — zapytał automatycznie, choć po chwili to pytanie wydało mu się idiotyczne, bo był prawie przekonany, że usłyszy negatywną odpowiedź. Oli w końcu zdawał się być nieustraszony i to nawet nie dotyczyło jego, zatem…

— Boję się — odparł ku zaskoczeniu Denisa.

— Naprawdę?

— Nie tego, że coś ci się stanie, bo nawet nie rozpatruję takiej opcji, że coś pójdzie nie po naszej myśli, ale… nie mam na to wpływu. Nie mogę nic zrobić, mogę tylko czekać. To nie zależy ode mnie i to jest kurewsko niesprawiedliwe, bo przecież tak długo walczyłem ze sobą, by dać nam szansę, a teraz to… Czuję się, jakbym wyciągnął pierwszy rękę, a ktoś dał mi w mordę bez powodu. — Aż sam parsknął na to porównanie.

— Żałujesz? — zapytał zatem Armiński.

— To jest w tym wszystkim najśmieszniejsze, że gdybyśmy się cofnęli o rok… nie zmieniłbym nic — odpowiedział z uśmiechem. — Przecież gdybym wiedział, że coś ci grozi i nie mógł przy tobie być, bo nie dałem ci szansy, to chyba umarłbym z rozpaczy.

— Nie umarłbyś — uznał z powątpiewaniem Armiński.

— Okej, nie umarłbym — przyznał Oli z delikatnym uśmiechem. — Ale nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak źle znoszę sytuacje, gdy jestem bezradny — dodał zaraz bardziej gorzko. — Dlatego bez żadnych niemiłych niespodzianek w przyszłym tygodniu, okej? — poprosił.

— Co za bzdura, masz głowę ze stali. Nie żebym chciał teraz przywoływać jakieś smutne wspomnienia, ale wiem, ile złego cię spotkało, choćby rok temu i wylizałeś się, zawsze sobie poradzisz — zdradził swój punkt widzenia Denis.

Oli tylko zagryzł wargę, nie odpowiadając na to początkowo. Było coś uroczego w tym, że Denis patrzył na niego niemal jak na superbohatera, który zawsze się podniesie. To było oczywiście dalekie od prawdy, ale Denis nie mógł tego wiedzieć i Oli chyba nawet nie zamierzał go uświadamiać. Na pewno nie w takich okolicznościach. Nawet nie chodziło o to, że się wstydził, czy chciał to zachować w tajemnicy, tylko… to wydawało się cholernie nieadekwatne do całej sytuacji. Denis potrzebował go silnego, więc Francuz nie miał wyjścia. Nie mógł się rozpaść, gdyby coś miało pójść źle.

Ale nie pójdzie! — zapewnił się zaraz pospiesznie i aż po chwili parsknął pod nosem. Kiedy niby zrobił się z niego taki niepoprawny optymista?

— No co? — zaciekawił się zaraz Armiński, nieświadomy myśli starszego mężczyzny.

— Nic. Masz rację. Poradzę sobie, choć nawet nie będę miał z czym. Wiesz, będziemy żyli długo i szczęśliwie… — stwierdził prześmiewczo policjant.

— Serio powinieneś się przespać, bo zaczynasz gadać od rzeczy — odpowiedział na to Denis w podobnym tonie. — W każdym razie ja na pewno wracam do łóżka — poinformował i wstał, patrząc wyczekująco na Francuza.

— Zaraz przyjdę — zapewnił Oli, więc Denis skradł mu jeszcze buziaka i faktycznie poszedł do sypialni.

Oli sam miał się podnieść i dołączyć do Armińskiego w łóżku, ale jakoś nie potrafił się zmotywować. Wręcz przeciwnie, zasiedział się, tkwiąc nieco zawieszony w tym momencie nocy, gdzie wszystko było takie ciche i spokojne, że aż dawało złudzenie, jakby czas się zatrzymał. A kiedy czas stał w miejscu, nic złego nie mogło się stać. Francuz oszukiwał tym sam siebie, z czego doskonale zdawał sobie sprawę, jednak czuł ogromny opór, by odważyć się wyrwać tej chwili. Jeśli to zrobi i pójdzie spać… to obudzi się rano i życie będzie toczyło się dalej, z tymi wszystkimi niebezpieczeństwami i okropieństwami, jakie mogą mu się przytrafić.

Okej. Nie jemu. W tym aspekcie też musiał przestać się oszukiwać. Coś zjadało go od środka na samą myśl, że Denis może być chory. Oli nawet nie chciał sobie wyobrażać takiej rzeczywistości, w której być może będzie zmuszony patrzeć, jak życie powoli ulatuje z młodego Armińskiego, i nie będzie mógł zrobić nic. Absolutnie, kurwa, nic. Poza żałosnym przyglądaniem się temu.

Naprawdę wierzył, że nic złego się nie stanie. Denis w porę się zreflektował, wyciął to gówno, wyglądał na zdrowego i z tego co mówił, czuł się zdrowo. Nie istniała zatem żadna racjonalna przesłanka, by nastawiać się na najgorsze. Tyle że to nie była głupia grypa, gdzie po kilku ciężkich dniach zapominało się o sprawie. Nawet jeśli wszystko pójdzie po ich myśli, to czy będzie można uznać, że Denis jest zdrowy i będą mogli o wszystkim zapomnieć?

Oli nigdy nie przyglądał się z bliska zmaganiom osoby z nowotworem, ale jakimś sposobem gdy słyszał o kimś chorym ze swojego otoczenia… za jakiś czas słyszał też o śmierci tej osoby. I pewnie sobie teraz to wszystko hiperbolizował. Medycyna przecież poszła do przodu, a Armińskich było stać, by w razie czego opłacić najbardziej kosztowne leczenie. Ale nawet to nie dawało gwarancji, a Francuz desperacko potrzebował gwarancji, że Denisowi nic się nie stanie.

Mógł z niego zrezygnować. Mógł mu złamać serce i przyglądać mu się gdzieś z boku, jak krok po kroczku się podnosi i zakochuje w kimś innym. Mógł ponownie wybudować wokół siebie mur, którego nikt nie byłby w stanie przebić i pogrążać się w samotności. Dałby sobie radę, bo miałby świadomość, że sam to wybrał. Jak jednak miał funkcjonować w świecie, w którym miałoby nie być Denisa?

Chyba nie dałby rady.

Znał siebie i spodziewał się, że czekają ich trudne momenty. Dosłownie chwilę wcześniej ich związek prawie się rozpadł. Ale Oli naprawdę uwierzył, że może im się udać. To przestała być zabawa w podchody i przypatrywanie się z zaciekawieniem na kolejne niepewne ruchy chłopaka. Denis całym sobą krzyczał, że jest zaangażowany i gotowy do poświęceń, jeśli tylko Oli czuje to samo. I Oli czuł. Po prostu potrzebował nieco więcej czasu, by dojść do takich wniosków, co też nie było znowu dziwne, bo był starszy, życie paskudnie go doświadczyło, więc naturalnym odczuciem była niepewność i sceptycyzm.

To było nieco zabawne, że wpadł w taki dysonans. Jednocześnie chciał tkwić w tej chwili, bo pod osłoną nocy, gdy wszyscy spali, czas zdawał się stanąć w miejscu — albo przynajmniej zwolnił — ale też dręczyło go strasznie poczucie, że jest taki bezsilny wobec tej sytuacji i w zasadzie jedynym uśmierzeniem jego skołatanych myśli byłby sen. Napięcie z tym związane pulsowało w jego skroniach i coraz ciężej było mu w tej chwili wytrzymać samym ze sobą. Zwłaszcza że jego myśli stawały się coraz bardziej mroczne. Resztkami przytomnego myślenia próbował wyrwać się z tego swoistego impasu, ale jego racjonalne myślenie zdawało się być w tej chwili już zbyt upośledzone. Chyba był już zbyt zmęczony, choć nadal nie czuł się senny.

Wtem w jego umyśle pojawiła się malutka iskierka. Drobny pomysł. Sposób, dzięki któremu to wszystko mogło stać się bardziej znośne — alkohol.

Potrzebował drinka. A najlepiej kilku.

______________

Minęło tyle czasu, że nie wiem, czy nie powinnam się czasem jeszcze raz przedstawić :D

Żyję, jak widać, mam się w miarę dobrze, choć jak nie trudno zauważyć, lato mnie pochłonęło. Wreszcie mogłam trochę odetchnąć po tym wszystkich lockdownach (choć wszystko wskazuje na to, że shit, here we go again), praktycznie nie bywałam w mieszkaniu, a jak już to... no wiecie, igrzyska (stałam się pseudokibicem siatkówki, ale tak grzecznie, przed telewizorem tylko), burze (bo oczywiście największy Armagedon rozpoczynał się, kiedy ja musiałam wyjść z domu, albo byłam gdzieś na zewnątrz), operacja (już śmigam ponownie bez zarzutu) i w sumie na wrzesień też powymyślałam sobie różne aktywności, choć przez pogodę pewnie nie będę już się tak ochoczo szwendać. Dobra tam, nikt nie pytał, no to proszę, powyżej moje usprawiedliwienie (tak jakby). 

Pamiętacie w ogóle, co tu się działo? Ja muszę przyznać, że musiałam się trochę cofnąć, by czegoś nie pomieszać, W każdym razie jak to przed chwilą czytałam w celach korektorskich to nawet miało to ręce i nogi, choć wiem, że najbardziej porywający rozdział to to nie był. No ale chyba przyszły będzie bardziej emocjonujący (przynajmniej taki jest w mojej głowie).

Denis mimo kryzysowej sytuacji zdołał złapać trochę oddechu, za to Oli... Oli się chyba trochę pogubił. Widać, że bardzo chce stanąć na wysokości zadania, ale jednocześnie ziszcza się jego koszmar pod tytułem "tracę kontrolę" - i to w naprawdę okrutny sposób. Myślicie, że da sobie radę i wesprze Denisa, czy coś się posypie? 

Nawet nie będę obiecywać, kiedy nowy rozdział - równie dobrze może być za tydzień, jak i na Gwiazdkę. xD Nie no, do Gwiazdki to ja planuję zakończyć przygody chłopaków. Zobaczymy co z tego wyjdzie. Musicie mi wybaczyć, wiem, że czytanie po takiej długiej przerwie nie jest najprzyjemniejsze, bo nie czuć aż tak dobrze tych emocji i to wszystko wydaje się takie rozmyte. Sama tego nie lubię. :/ 

W każdym razie dziękuję tym, którzy są wytrwali i jeszcze czytają. Mam nadzieję, że inni też wrócą tu na koniec, gdy już będę mieli gwarancję, że nie tracą czasu na czytanie czegoś, co nie jest zakończone. Ja nadal mam plan pisać inne opowiadanie po FP, choć wiem, jak to teraz kuriozalnie brzmi. xD

Klasycznie, przez to, że trochę sobie nie dyskutowaliśmy, poopowiadajcie trochę, co tam u Was. Mieszkanka na studia już zaklepane? A może akademik (w ogóle studia w tym roku będą już stacjonarnie? Jestem mega nie w temacie). Z pewnością są tu też licealiści, zatem życzę Wam znośnego powrotu do szkół. ;) 

Do przyszłego. :)