Francuski piesek 2: Rozdział 28.1

Kiedy Słońce zgaśnie: Denis (cz. 1)

22 stycznia 2020 

Gdy poczuł delikatnie łaskotanie gdzieś między łopatkami, poruszył się niespokojnie i zamruczał coś niezrozumiałego z niezadowoleniem, po czym przekręcił głowę na drugi bok. Łaskotanie się ponowiło, więc jęknął jeszcze głośniej i w ramach protestu wcisnął twarz w poduszkę.

— Spać… — mruknął ledwo zrozumiale.

— Bo wpuszczę Tonto — zagroził Oliwier, wiedząc, że w rankingu budzików Armińskiego pies plasował się jako ten najbardziej znienawidzony. Bzyczący alarm w telefonie był wkurzający, ale przynajmniej nie skakał po człowieku i nie próbował wybić zębów nosem.

Denis podniósł niechętnie głowę jeszcze kompletnie zaspany, a jego mina była tak zbolała, że Francuzowi autentycznie zrobiło się go żal. Aż miał ochotę powiedzieć mu, żeby wracał do spania. Tym bardziej, że po chwili chłopak jeszcze zasymulował płacz, kiedy tylko dojrzał się, że policjant był już po prysznicu i był gotowy odespać nocną służbę.

— To niesprawiedliwe — jęczał dalej. Mógłby przysiąc, że nie doświadczył niczego bardziej traumatycznego niż ta pobudka! Co za kretyn wymyślił kolokwium na ósmą?!

— Idź, zalicz to gówno i będziesz mógł wrócić. Nawet zdążyłem zabrać Tonto na poranne siku, żebyś miał piętnaście minut więcej — spróbował pocieszyć go Oli, kojarząc, że Armiński akurat w środy miał jedynie z rana jakieś ćwiczenia, a potem wykład, na który i tak nie chodził.

— Dlaczego świat jest taki okrutny? — zapytał z autentyczną udręką wypisaną na twarzy, a Oli po prostu nie potrafił się powstrzymać od zaśmiania. Wczesne pobudki Denisa to była zawsze rozrywka na najwyższym poziomie. — Czym ja sobie na to zasłużyłem? — dodał ze smutkiem chłopak.

— Jeżeli nie będziesz się uczył, to zostanie ci zajęcie pokroju kopania rowów — rzucił lekceważąco Oli, co nawet nie było w jego stylu, więc Denis poczuł się zaalarmowany.

— Hej, w kopaniu rowów nie ma nic złego — zaznaczył szybko, nagle bardziej pobudzony, a Oliwier tylko uśmiechnął się zawadiacko.

— Och, wiem — zapewnił. — Chodziło mi to, że te rowy trzeba kopać bardzo, baaardzo wcześnie — podkreślił, zdradzając puentę, która miała skutecznie zmotywować Denisa. Co jak co, ale groźba, że miałby w przyszłości mieć pracę, do której musiałby się codziennie zrywać o szóstej, przerażała go jak nic innego.

Armiński podniósł się wpierw do klęku, rysując w wyobraźni wykres stosunku porannego stawania do wykonywanego zawodu. Czy weterynarze wstawali późno? Jakby otworzył własną praktykę, to mógłby ustalić bardziej elastyczne godziny albo zatrudnić jeszcze innych weterynarzy, którzy pracowaliby rano. Sam mógłby przychodzić na dziewiątą. To co prawda nadal oznaczało wstawanie najpóźniej o ósmej, ale mimo wszystko było to lepsze niż zwlekanie się tuż po szóstej. A może powinien zostać barmanem? To brzmiało jak praca wieczorowa, a choć własna klinika weterynaryjna brzmiała na bardziej dochodowe zajęcia, to jednak miał jakieś tam powodzenie, więc może dałby radę wyciągnąć sporo napiwków? Z drugiej strony teraz był młody, ale za kilka lat jego potencjał zacznie maleć, więc własny biznes był bardziej stabilny. Chociaż Marcel trzymał się znakomicie, więc istniała duża szansa, że Denis odziedziczył po nim te geny, więc może jednak postawi na barmana? Choć w barach czy klubach bywało głośno… ale jako weterynarz będzie musiał patrzeć na umierające kotki i szczeniaczki…

— Uwielbiam, kiedy debatujesz nad czym, czy opłaca ci się wstać i wyglądasz przy tym, jakbyś opracowywał co najmniej ściśle tajny plan obrony państwa — rzucił rozbawiony Oliwier, wyrywając tym samym Denisa z zamyślenia. Ten aż się wzdrygnął. Nim jednak odpowiedział, westchnął ciężko.

— Robiłem kalkulacje. Niestety wyszło mi, że muszę być grzecznym chłopcem i iść na to zasrane kolokwium — wymruczał i ze zbolałą miną wstał. Już nawet nie obejrzał się na Oliwiera, bo za bardzo bolał go widok mężczyzny rozwalonego w łóżku i gotowego do spania, tylko poszedł do łazienki, nieco powłócząc nogami i ze spuszczonymi ramionami.

Choć powinien już złapać rytm przed nadchodzącą sesją, to miał wrażenie, że jego szczyt formy nastąpił tuż przed świętami, a teraz jechał jedynie na oparach. Dziękował sobie w duchu, że był w miarę regularny przez cały semestr, bo gdyby jednak sobie bardziej odpuszczał, nadchodzącą sesję zawaliłby aż miło. A tak istniała szansa, że uda mu się prześlizgnąć bez poprawek.

Przed wyjściem na uczelnię musiał jeszcze zgarnąć notatki z sypialni, bo przed zaśnięciem robił ostatnią powtórkę. Wszedł do pokoju cicho, patrząc nieco zawistnie na Oliwiera, bo ten oczywiście już zdążył zasnąć. Było kilka minut po siódmej a on spał, bo właśnie to się powinno robić o tej godzinie — spać!

Fuknął cicho pod nosem i targany w połowie złością, a w połowie rozgoryczeniem opuścił mieszkanie, grożąc — w sumie nawet nie wiadomo komu — że jak tylko wróci z zajęć, to tak pójdzie w spanko, że prześpi chyba z rok!

***

22 kwietnia 2021

W ciągu ostatniej godziny zmienił pozycję już z dwudziesty raz. Ciągle było mu niewygodnie albo coś zaczynało go boleć. Pieprzone, zdalne wykłady.

— Muszę jechać dziś po zakupy, pojedziesz ze mną, jak skończysz? — Do jego pokoju niespodziewanie zajrzała Alicja, a Denis z chęcią pokiwał głową na tę propozycję. Kto by pomyślał, że zakupy spożywcze staną się wziętą rozrywką? Aż ciężko było w to uwierzyć, ale gdyby ktoś Denisowi rok temu powiedział, że przyjdzie mu żyć w czasach pandemii, gdzie wszystko będzie pozamykane, zapanuje chaos i nawet widywanie znajomych będzie utrudnione, to by się chyba zaśmiał. Zresztą kiedy rok temu wybuchła panika, chyba nikt nie spodziewał się, że ten stan będzie ciągnąć się tak długo. Choć latem faktycznie dało się odczuć, że sytuacja powoli łagodnieje, to wraz z powrotem jesieni zaczęło się istne piekło. I tym razem nie chodziło już wyłącznie o panikę, bo ludzie umierali codziennie setkami, a chorowali tysiącami. Nie ominęło to też samych Armińskich pod koniec zeszłego roku, ale mieli to szczęście, że w większości przeszli chorobę bezobjawowo lub umiarkowanie. Najgorzej rozłożyło Alicję, która gorączkowała cały tydzień i miała napady duszności, ale i w jej przypadku na szczęście obeszło się bez hospitalizacji.

Denis wysłuchał wykładu do końca już tylko jednym uchem, w międzyczasie przeglądając po kilkanaście razy wszystkie konta w social mediach i pisał ze znajomymi na wspólnej konwersacji, gdzie w większości i tak wysyłali sobie memy.    Na szczęście po weekendzie miał wrócić na uczelnię, by odbębnić część praktyczną po wykładach. To było w zasadzie szczęście w nieszczęściu, bo o trzecim roku weterynarii krążyło takie przekonanie, że jak się go przetrwa, to przetrwa się wszystko. Szczęście Denisa polegało na tym, że z racji na całą masę zajęć praktycznych nie było opcji, aby jego rok przeszedł kompletnie na naukę zdalną – co przytrafiło się pierwszoroczniakom – zatem uczelnia wprowadziła zajęcia hybrydowe. Przez tydzień lub dwa siedzieli na zdalnych, a potem spotykali się na tydzień, by odhaczyć ćwiczenia i zaliczenia, których nie dało przeprowadzić się online. Nieszczęście w tym było takie, że trzeci rok faktycznie okazał się najcięższym do tej pory, zatem wszelkie komplikacje w postaci pandemii czy lęku o przyszłość nie były pożądane. Poza tym takie rzucanie studentów między zajęciami wirtualnymi i stacjonarnymi nie było zbyt motywujące. Denis wiedział po sobie, że jak już wpadał w ciąg nauki, to nie musiał każdego ranka walczyć o to, by zajrzeć do notatek, bo wychodziło mu to naturalnie, to była część jego rutyny, coś co robił między poranną kawą a prysznicem. Obecnie niestety jego koncentracja spadła i kiedy po prostu siedział przed komputerem trzy czwarte dnia, ostatnie, na co miał potem ochotę, to siedzieć jeszcze kilka godzin przed tym samym kompem i w tej samej pozycji, żeby doczytać literaturę i zrobić powtórkę.

Takim właśnie oto sposobem Armiński wrócił do Grabówki, robiąc sobie dwutygodniowe ferie. Nie mógł już wysiedzieć w Warszawie, dni strasznie mu się dłużyły i wszystko zaczynało go irytować. Musiał się jakoś oderwać, a powrót do domu rodzinnego brzmiał jak cudowne lekarstwo. I choć udało mu się złapać oddech, to niestety czuł, że i tu już kończy mu się paliwo. Desperacko potrzebował się wyrwać na jakieś wakacje. Niestety był środek semestru, pandemia nadal miała się fantastycznie i wszystko wskazywało na to, że nie za wiele się zmieni przez kolejne dwa miesiące. Nie miał wyjścia, musiał wytrzymać.

Kolejnym problemem, oprócz popadnięcia w marazm i znużenie, było to, że Denis strasznie się rozleniwił. Choć ciągle narzekał, że musi siedzieć w domu… to gdy już miał z niego wyjść, aż coś go skręcało, że musi się ubrać czy ogolić. Dlatego po skończonych zajęciach zaczął się nawet zastanawiać nad wymówką dla mamy, żeby jednak się z tych zakupów wymigać, ale wiedział, że nie może tego zrobić. Marcela nie było, bo był od tygodnia za granicą, jego siostry nadal miały e-lekcje, a Wiktor… Wiktor miał nowe zajęcie, które trzymało go w stolicy.

— Dawno w sumie nie robiłam lasagne — poinformowała go mama, kiedy ruszali na podbój supermarketu. — Widziałam świetny przepis w wersji roślinnej. Musimy kupić tofu i szpinak — wymieniała.

— Okej — odmruknął tylko, posłusznie ciągnąc wózek.

— Może trochę więcej entuzjazmu? — poprosiła, słysząc ton głosu syna.

— W związku z czym? Tofu? — fuknął, ale widząc spojrzenie matki, westchnął i przeprosił. Naprawdę zrobił się strasznie marudny. Nic dziwnego, że Oli miał go dosyć.

— Wracasz w niedzielę? — zagadnęła zatem konwersacyjnie kobieta. Widziała na własne oczy, że izolacja i zdalne lekcje wpływają fatalnie na samopoczucie jej dzieci, co wcale jej nie dziwiło, bo ileż można było wytrzymać? Choć nigdy nie przyznałaby tego na głos, to sama miała czasami dość swoich córek, które wspólnie się nakręcały i prawie codziennie awanturowały o jakieś bzdury. Zwłaszcza źle się to odbijało na Adzie, która w październiku rozpoczęła studia i nawet na dobrą sprawę nie mogła się nimi cieszyć, bo nie miała ani jednego spotkania stacjonarnie. Nawet sesję miała online. Ola o dziwo radziła sobie lepiej, choć miała nadzieję wrócić niedługo do szkoły, bo o ile jeszcze radziła sobie na zdalnym nauczaniu, tak bardzo nie chciała go mieć też w przyszłym roku szkolnym, bo wtedy zaczynała klasę maturalną. Najlepiej wszystko znosił Wiktor… co w sumie nikogo nie dziwiło.

— Aż nie wierzę, że to powiem, ale cieszę się, że będę mógł iść na normalne zaliczenie — odparł, po tym jak przytaknął twierdząco na pytanie matki.

— Wracasz do mieszkania, czy do Oliwiera? — dopytała z umiarkowanym zaciekawieniem.

— Nie wiem, czy wróci. Coś tam wspominał, że chyba mu się to szkolenie kilka dni przedłuży. Ale Wiktor już chyba permanentnie mnie eksmitował z pokoju… — zaczął tłumaczyć, ale nawet nie zdążył dokończyć, bo nagle zaczepiły go trzy dziewczynki, na oko trzynastoletnie.

— Wiktor Armiński? — zapytała z niezdrową ekscytacją jedna z nich.

— Mogę być… — mruknął od niechcenia, a nastolatki zapiszczały.

— Możemy nagrać tiktoka? — poprosiła zaraz następna… a za nimi znikąd pojawiła się kolejna grupka dziewczynek. Cholera, one były wszędzie.  

— Przepraszam, jestem tu z mamą, innym razem — odmówił, przeczuwając, że jak się zgodzi, to będzie tu stał z godzinę.

— O matko, ale on jest super, pomaga mamie! — śmignęło mu koło ucha, jak jedna z nich z podekscytowaniem szeptała do koleżanki. Ech, Wiktor powinien mu odpalać działkę za to, że budował mu dobry wizerunek.

Choć dziewczynki nie naciskały, to Denis nie mógł się od nich już opędzić do końca zakupów. Te nie podchodziły blisko i nie zawracały mu bezpośrednio głowy… ale chodziły za nim po całym sklepie, czając w bezpiecznej odległości za regałami i obserwowały uważnie każdy jego ruch.

Kiedy zaczęła się pandemia i wszystko zostało pozamykane, Wiktor nagle miał więcej czasu, a jako że nadmiar czasu nigdy mu nie służył, wymyślił, że założy kanał na YouTube. Początkowo nikogo to ani za bardzo nie jarało, ani też nikt nie podcinał mu skrzydeł, ale już po paru miesiącach okazało się, że młody, przystojny chłopak, opowiadający w humorystyczny sposób o fizyce i kosmosie, to przepis na sukces. Wydawało się, że idealnie udało mu się wstrzelić w niszę, bo wraz z pandemią całe rzesze osób zaczęły odkrywać w sobie uwielbienie dla spiskowych teorii, a cięty dwudziestodwulatek spełniał się świetnie w roli prostowania pseudonaukowych bzdur o płaskiej ziemi czy kosmitach.

W ciągu zaledwie roku Armiński dorobił się kilkuset tysięcy subskrypcji, a w innych social mediach obserwowało go ponad milion osób. Z nowo zdobytą sławą czuł się jak ryba w wodzie, bo to zajęcie idealnie oderwało go od szarej rzeczywistości.

Chcąc czy nie, Denis też stał się trochę przez to sławny. Choć sam nie miał aspiracji na bycie youtuberem czy tak zwany fame w ogólnopojętym świecie internetu, to sam już zdążył się przyzwyczaić, że czasami był mylony z bratem i atakowały go jego fanki. Czasami go to bawiło, czasami denerwowało, a czasami — jak dziś — nie zaprzeczał i brnął w tę historię. Czasami też przychodził mu do głowy szatański plan.

Kiedy przechodzili przez dział z kosmetykami i innymi artykułami higienicznymi, gdzie znajdowały się również prezerwatywy, niewiele myśląc, wrzucił kilka opakowań do koszyka, oczywiście wcześniej upewniając się, że zostanie to zauważone. Czy był to humor na poziomie? Niekoniecznie, ale miał do czynienia z nastolatkami, a nie z członkami Polskiej Akademii Nauk czy Mensy.

Alicja nie odezwała się, a posłała mu tylko pytające spojrzenie.

— Czy wspominałem już, że przerobił mój pokój na swoje studio nagrań? — odparł usprawiedliwiająco, od razu dając do zrozumienia matce, że to była zemsta.

Po zrobieniu stosownych zapasów wstąpili jeszcze do cukierni po coś słodkiego na deser i po trzech godzinach wrócili do domu, gdzie Denis postanowił pomóc mamie w kuchni, bo nie miał aktualnie nic lepszego do roboty. W trakcie dołączyła do nich nawet Ola.

— Oho, Wiktor będzie miał dramę. — Wbiegła z podekscytowaniem do kuchni z telefonem w ręku. — Jakiś typek z kanału Czakra Korony wyzwał go na walkę MMA, twierdząc, że Wiktor gada głupoty i jak w ogóle śmie wyśmiewać się z astrologii — zdała szybką relację.

— To dobrze czy źle? — zapytała niepewnie Alicja. — Przysięgam, że nie zrozumiałam praktycznie ani słowa — dodała ze zrezygnowaniem.

— Oj mamo, no pewnie, że dobrze — odparła zaraz dziewczyna, jakby to było coś najbardziej oczywistego. — To kretyn, ale pożyteczny i tylko podbije zasięgi Wikiemu — wyjaśniła wręcz naukowym tonem. — Teraz nasza gwiazda powinna mu odpowiedzieć i jeszcze raz zjechać jego gówniany kanał i do końca roku pyknie mu milion subów — wykalkulowała szybko.

— To dobrze czy źle? — wyszeptała nieśmiało Alicja, tym razem zwracając się wyłącznie do Denisa, który zachichotał.

— Dobrze mamo — odpowiedział jej, a Ala tylko wzruszyła ramionami. Sama oglądała kanał syna i była z niego bardzo dumna, bo było widać, że Wiktor czuje się świetnie przed kamerą, potrafił się zaprezentować i mówił tyle mądrych rzeczy, że sama czekała ze zniecierpliwieniem na kolejne filmiki. To nie zmieniło faktu, że kiedy jej dzieci zaczynały mówić coś o subach, dramach, wyzwaniach i algorytmach to traciła wątek. Dla niej liczyło się tylko tyle, żeby Wiktor był zadowolony i żeby nie zrobił niczego głupiego. A to czy oglądało go tysiąc, sto tysięcy czy milion osób już nie miało znaczenia. Dla niej i tak był najlepszy.

— Ha, mam więcej followersów na insta od ciebie! — zauważyła po chwili Olka, zwracając się do Denisa. Kilka dni wcześniej ubłagała Wiktora, żeby wrzucił z nią zdjęcie i ją oznaczył, a dzięki temu błyskawicznie zaczęło przybywać jej obserwujących.

— Bo zmieniłem profil na prywatny — odpowiedział, stopując jej euforię. On w przeciwieństwie do siostry nie był tak wylewny w internecie, a momentami fakt, że budził zainteresowanie obcych ludzi tylko dlatego, że był bratem Wiktora, przerażał go. Nie kręciło go bycie na świeczniku.

— Po co? Jesteś jakiś głupi? — zapytała zaskoczona, na co Denis tylko westchnął, nie mając siły tłumaczyć siostrze, dlaczego rezygnuje z tego przywileju bycia sławnym. Miał tylko nadzieję, że i jego siostra podejdzie rozsądnie do tematu i nie narobi jakichś głupot, za które będzie się wstydziła. Będzie musiał chyba pogadać z Wiktorem, by bardziej ją miał na oku, żeby jej przypadkiem nie zaszkodzić.

***

25 kwietnia 2021

Denis nie pamiętał, kiedy ostatni raz jechał pociągiem, zwłaszcza w czasach pandemicznych, niestety tym razem nie miał wyjścia, bo nie mógł zabrać bratu samochodu na dwa tygodnie, tylko po to, żeby ten stał na podjeździe, a Marcel nadal nie wrócił z wyjazdu, zatem chłopakowi została jedna opcja. W drodze do Białegostoku miał więcej szczęścia, bo podrzuciła go Wera.

Kiedy jechał już tramwajem z dworca i praktycznie dojeżdżał na przystanek, odkrył, że Wiktor akurat robił live’a, oczywiście w jego pokoju, zatem westchnął tylko ciężko, wiedząc, że musiał być cicho. Zastanowił się chwilę, czy może nie zrobić mu jakiegoś przypału i nie wpaść na transmisję z czymś kompromitującym, ale po krótkim namyśle porzucił ten pomysł. Nie był w nastroju.

Wślizgnął się niepostrzeżenie do mieszkania i z ulgą odkrył buty Tosi, więc zostawił walizkę w przedpokoju, zrzucił swoje buty i kurtkę, a potem udał się po cichu do pokoju Wiktora, gdzie wszedł bez pytania.

Tosia oderwała się od notatek na chwilę zdezorientowana, po czym obdarowała Armińskiego uśmiechem, a potem opadła teatralnie na łóżko, wzdychając ciężko.

— Jak tam? — rzucił przyjaźnie.

— Insufficientia acuta ventriculi sinistri cordis[1]… — zacytowała mu wypranym z uczuć tonem, niczym jakiś syntezator mowy. — A u ciebie? — dodała już bardziej z życiem.

— Pericarditis[2]! — odparł jej kolejnym cytatem z tego samego źródła, jednak rzucił to takim tonem, jakby to było jakieś zaklęcie z Harrego Pottera.

Oboje parsknęli śmiechem, ale zaraz się też nawzajem pohamowali, przypominając sobie, że Wiktor obok prowadził relację na żywo.

— Co on właściwie robi na tym livie? — podpytał przyjaciółkę.

— Współpraca. Jakieś wydawnictwo naukowe dało mu kilka książek do rozdania, więc uznał, że zrobi to w ten sposób — wyjaśniła mu. — Czy tobie też już się gotuje mózg? Ja im więcej czytam, tym mniej pamiętam — uznała ze zrezygnowaniem.

— Nic mi nawet nie mów. A pomyśleć, że wczoraj nawet cieszyłem się z tego zaliczenia, bo to oznacza w końcu zajęcia na uczelni — zaczął wyjaśniać, a potem zmarszczył brwi, jakby coś sobie przypomniał. — Szyszka w ogóle wraca do Warszawy?

— Napisała mi, że przyjedzie rano dopiero — poinformowała go Tosia.

— Prawie w ogóle z nią ostatnio nie gadam — wyznał ze skrzywieniem. —  To ja jestem taki wstrętny, że się nie interesuję czy moje wrażenie nie jest mylne i ona się trochę odizolowała? — dopytał po chwili namysłu.

— Obawiam się, że się odizolowała — potwierdziła jego przypuszczenia Tosia.

— W sumie czaję, że nie bardzo opłacało jej się zostawać w Warszawie, skoro tylko raz na jakiś czas mamy zajęcia stacjonarne, ale kurde… przykro mi — mruknął, czując, że to cały czas go głęboko gryzło.

— Mi też jest przykro, ale przecież nic nie zrobiliśmy. To ona wyjechała, a potem zaczęła nam odpisywać jednym słowem albo udawała, że nie odczytuje wiadomości — zauważyła przytomnie Tosia. — Pytałam, czy chce wpaść jutro po zaliczeniu na jakiś obiad i na ploteczki, ale odpisała, że zaraz po ma pociąg powrotny i nie może — dodała, wzruszając ramionami, na co Denis westchnął jeszcze ciężej. — Poza tym coś mi mówi, że ona chyba chce rzucić studia. W końcu i tak ma dwa warunki, do których ogarnięcia jakoś się nie rwie, a i teraz przyjeżdża w kratkę i uwala kolejne wejściówki — podzieliła się swoją obserwacją.

Denis tylko przytaknął, spuszczając głowę. Nie mówił tego na głos, ale doszedł do podobnych wniosków co Tosia.

Nie lubił takich sytuacji. Od pierwszego dnia studiów tworzyli praktycznie nierozerwalne trio, gdzie w międzyczasie dołączały do nich inne osoby, ale oni tworzyli swoiste serce tej paczki. Nawet kiedy wybuchła pandemia i wszyscy porozjeżdżali się do domów, gadali ze sobą codziennie, pocieszając się i marudząc na otaczającą ich rzeczywistość. Na trzecim roku jednak  coś się zmieniło. Marcelina postanowiła, że nie wraca na razie do Warszawy, bo wynajem pokoju wydawał jej się stratą pieniędzy, skoro zajęcia mieli sporadycznie, a z Łowicza do stolicy było w zasadzie blisko. To było całkiem zrozumiałe, bo nawet Tosia rozważała taki scenariusz… ale w Warszawie skutecznie trzymał ją Wiktor. Jako że straciła współlokatorkę, to wprowadziła się do Armińskich i tylko czasami wracała do matki. Denis nie miał nic przeciwko, bo wówczas i tak spędzał trzy czwarte czasu u Oliwiera albo wracał do Grabówki, by pobyć trochę z rodziną. Ta rozłąka jednak nie wpłynęła w żadnym stopniu na jego relację czy to z Tosią, czy to Kamilem, Dominiką, a nawet Łukaszem — a może zwłaszcza z nim, bo życie towarzyskie przeniosło się na dobre do internetu, a po redukcji grup na roku Łukasz trafił do tej samej grupy co Denis i dziewczyny. Wyjątkiem była właśnie Marcelina, która zaczęła odpisywać coś od niechcenia, czasami wrzucając jakiś mem, a w ostateczności zaczęła udzielać się tylko w przypadku tematów ściśle związanych z uczelnią.

— A jak tam z Olim? — Tosia wybiła skutecznie chłopaka z zamyślenia.

— Chyba wraca we wtorek — odpowiedział już nieco żywiej. — Cholera, tęsknię za nim — dodał zaraz pod wpływem emocji. — Muszę go przeprosić, zrobić jakąś kolację czy coś… — westchnął, zastanawiając się.

— Chytrze, chytrze — podsumowała z rozbawieniem Tosia.

Denis uśmiechnął się do niej w odpowiedzi, nie zaprzeczając niecnym zamiarom, choć w rzeczywistości nawet przez myśl mu nie przeszło, żeby jakoś udobruchać policjanta i mu się podlizać. Wręcz przeciwnie, on naprawdę uważał, że jest winny kochankowi przeprosiny, a okraszenie tego jakimś miłym gestem, na przykład pod postacią kolacji, było tylko dodatkowym akcentem.

Tak chyba robili dorośli, racjonalni ludzie. Oli nawet się nie gniewał — a nawet lepiej, on się słowem nie zająknął, że coś mu przeszkadza — choć Denis uważał, że zdecydowanie dał mu popalić w ostatnim czasie. Przez natłok nauki połączony z długotrwałą izolacją od świata Denis dostawał powoli szału. Stał się kapryśny, niezadowolony i cały czas na coś narzekał. Oliwier musiał mieć go dość. Nic nie powiedział i być może miał już tak zbudowaną tolerancję na różne dziwne ludzkie reakcje, że zachowania Armińskiego faktycznie nie robiły na nim zbytniego wrażenia, to jednak chodziło też o fakt, że to Denis czuł się źle ze swoim zachowaniem i rozsądek kazał mu się jakoś zrehabilitować, co zamierzał uczynić.

***

27 kwietnia 2021

Oliwier był zdecydowanie mięsożercą, ale od czasu do czasu doceniał jakieś dobre wege jedzenie, a że wegańska wersja lasagne, którą Denis robił któregoś dnia na obiad z mamą, tak bardzo mu smakowała, to postanowił ją odtworzyć. W pojedynkę już nie szło mu tak sprawnie i prawie się nie wyrobił, przeklinając na czym świat stoi, ale na całe szczęście gdy Francuz wreszcie wrócił, danie dopiekało się w piekarniku.

— Jest pan naczelnik! — zawołał szczęśliwy, wybiegając do korytarza i nawet nie pozwolił policjantowi do końca zdjąć butów, tylko rzucił mu się szaleńczo w objęcia.

— Czy to przywitanie specjalnie w odpowiedzi na mojego SMS-a? — zapytał z rozbawieniem Oli, przytulając go automatycznie. Od razu sobie też przypomniał, jak bardzo mu tego brakowało. Na szczęście Denis wreszcie znalazł się na swoim miejscu.

— Jak wypadłem? — dopytał rozbawiony chłopak, jednocześnie potwierdzając. Kiedy Oli uprzedzał go, że za niedługo będzie w domu, dodał coś, że dziwnie będzie wrócić i nie zostać zaatakowanym w wejściu przez Tonto w szale radości.

— Całkiem na plus — odpowiedział zupełnie poważnie Francuz, odrywając nieco od siebie chłopaka, żeby móc mu spojrzeć w oczy. — Popracowałbym nad jeszcze większym entuzjazmem, ale chociaż nie posikujesz i nie trzeba będzie po tobie sprzątać — uargumentował, a Denis roześmiał się promiennie, tak jak miał w zwyczaju i po chwili skradł mu całusa.

— Podskoczę po niego w piątek — obiecał, ale zaraz szybko dodał ku przestrodze — choć Olka wysłała mi dziś filmik, jak ten głupol hasa w towarzystwie reszty bandy i… jest spore prawdopodobieństwo, że już o nas zapomniał — skrzywił się komicznie.

—  Rozpuszczony pchlarz. Wyciągasz go ze śmietnika, nie mija chwila, a on już gardzi spacerami wokół bloku i tylko hasałby po leśnych polanach.

— Ciekawe, kto go tak rozpuścił? — zastanowił się na głos Denis.

— Ciekawe. — Oli też udał, że się zastanawia. — Nikt mi nie przychodzi do głowy — stwierdził za chwilę, a Denis znowu uśmiechnął się szeroko w odpowiedzi.

— Jesteś znakomitym specjalistą, masz pod sobą rzeszę innych, wykwalifikowanych specjalistów, zatem myślę, że bez wątpienia rozwiążesz tę zagadkę. A teraz choć jeść — postanowił Armiński, na co Oli nie mógł się nie zgodzić.

— Co szef kuchni poleca? Pachnie obłędnie — skomplementował już na wstępie, posłusznie idąc za chłopakiem w głąb mieszkania. Aż zagwizdał, gdy dotarli do salonu i jego oczom ukazał się zastawiony stół, kwiaty, wino… — Zapomniałem o czymś? Jakieś urodziny, rocznica? — zapytał zaraz, tracąc pewność. Raczej nie świętowali z Denisem rocznic. O pierwszej zapomnieli, o drugiej prawie też, choć Denis doznał olśnienia w ostatniej chwili, ale i tak niczego nie zorganizowali, a do trzeciej jeszcze trochę brakowało.

— O niczym nie zapomniałeś — uspokoił go zaraz Armiński.

— Coś świętujemy? — drążył zatem policjant.

— Nie, ostatnio byłem okropny i nie wiem w ogóle, jak mnie znosiłeś, dlatego… — zaczął tłumaczyć Denis, choć Francuz szybko machnął ręką.

— Daj spokój, mi też by odpierdalało od tego zamknięcia. Poza tym wcale nie byłeś okropny i już zapomniałem, że coś się działo…

— Po prostu chciałem zrobić coś miłego — tym razem Denis mu przerwał, patrząc uważnie w jego oczy. Oli odpowiadał na to spojrzenie tak długo, jak tylko potrafił, ale w końcu zagryzł wargę i pokręcił głową. Nie dał rady tego dłużej udźwignąć. Niby po takim czasie powinien się uodpornić na urok młodszego chłopaka, ale działo się coś zupełnie odwrotnego. Denis jakimś cudem opanował do perfekcji głębokie, ciepłe spojrzenie i ten swój zniewalający, radosny uśmiech. Oli aż miał ochotę powiedzieć, że teraz to zjadłby nawet wafle ryżowe z nutellą i bananem, ale pomimo stażu, jaki udało im się wypracować, ckliwość i romantyzm nadal nie przebiły się do jego rutyny, zatem oświadczył tylko niby łaskawie, że w sumie to coś by zjadł.

Denis popędził zatem do kuchni, w pełni świadomy, że kupił Oliwiera, zanim zdążył cokolwiek zrobić. Tak po prostu. A co było najlepsze, doskonale wiedział, że kupienie policjanta będzie banalne…  a nawet nie było celem Armińskiego. On chciał tylko pokazać, że jest świadomy, że w ostatnim czasie nie był najłatwiejszy w obyciu, że bywa czasami nadąsanym dzieciakiem i mimo iż na co dzień starał się jak tylko mógł, to czasami po prostu różnica wieku między nimi uwydatniała się i nie dało jej się zignorować. Ale to wszystko było w porządku, bo Denis miał przecież dwadzieścia dwa lata i nie musiał być odpowiedzialnym dorosłym w absolutnie każdej sekundzie. Co prawda kiedyś myślał, że to jedyny sposób, aby przekonać do siebie Oliwiera, ale na szczęście się z tego wyleczył — tak jak i z całego mnóstwa założeń, o których kiedyś myślał jako o warunkach koniecznych, by jego związek z Francuzem miał rację bytu. Ta faza kompletnego zauroczenia wreszcie minęła, a w raz z nią Denis zrozumiał, że nie wszystko musi być idealne, bo nie na tym polegały związki. Choć uwielbiał być z Oliwierem, to dopiero po jakimś półtora roku zauważył, że już nie staje na baczności, nie kontroluje się i daje sobie przestrzeń, żeby czasem być nudnym, zrzędliwym chłopakiem, który chodzi w tych samych dresach przez kilka dni pod rząd. A zauważył to po tym, że… Oli nie zwracał uwagi. To było dla niego coś oczywistego i naturalnego, więc dla Denisa tym bardziej powinno być.

Czasami zatrzymywał się na moment i ogarniała go jakaś dziwna ekscytacja, kiedy przypominał sobie, że to było już dwa i pół roku. No i kto by pomyślał, że im się uda? Czy istniała realnie choć jedna osoba, która zupełnie szczerze pomyślała sobie, że dadzą radę? Denis szczerze wątpił, bo te dwa lata temu sam nie do końca w to wierzył. Pragnął tego całym sobą, ale tlił się w nim nieustanny lęk, że to tylko tymczasowe i nie może się udać na dłuższą metę. Że w końcu coś stanie na ich drodze i to coś nie będzie dało się ani obejść, ani przeskoczyć…

Jednak byli tu. I sporadycznie pojawiało się też jakieś coś, ale wtedy okazywało się, że jednak da się to przeskoczyć, tylko po prostu potrzebowali czasu, bo dzięki niemu okazywało się, że nie ma takiej wysokości, na którą się nie wespną. Pierwszy krok bywał czasem ciężki i jakiś taki chybotliwy, ale każdy kolejny był już coraz lżejszy i pewniejszy.

— Zostaniesz na weekend w Grabówce? — zapytał jakiś czas później Oli, kiedy odpoczywał na sofie najedzony, napity i ogólnie w pełni zaopiekowany.

— Nie wiem jeszcze, a co? — zaciekawił się Denis, przysiadając się obok, by po chwili wtulić w się w bok policjanta.

— Chłopaki wybierają się na drinka w sobotę, więc jak nic nie masz w planach, to bym z nimi skoczył — wyjaśnił luźno.

— Halo, na jakiego drinka? Wszystko jest pozamykane — przypomniał mu z rozbawieniem Denis.

— Będzie kameralnie i kulturalnie. Żona Kuby jedzie odwiedzić rodziców, więc generalnie chata wolna i smycz spuszczona — wytłumaczył w podobnym tonie, na co Denis tylko pokręcił głową.

— No proszę. Policjant mający w poważaniu zakaz zgromadzeń. Piękny przykład dajesz jako wysoko postawiony funkcjonariusz — zaczął się z niego nabijać Armiński.

— Co poradzę na to, że wolno mi więcej? — zapytał nieironicznie takim pewnym tonem, że Denis nie potrafił się na to nie zaśmiać.

Zmiana barw na służbę kontrterrorystyczną była najlepszą decyzją w życiu Oliwiera i tylko ślepy by tego nie zauważył. Co prawda na początku Denis był bardzo rozdarty, bo choć dzięki temu miał Oliwiera w Warszawie, przez co mógł w pierwszym rzędzie w ogóle się do niego zbliżyć, tak już niekoniecznie był fanem, kiedy Oli znikał na całą noc, a potem jeszcze na pół dnia i nie wiadomo było, co się z nim dzieje. Potem wracał cały poobijany i… cóż, jak to sam twierdził, nie ma co dramatyzować, ale Denis doskonale wiedział, że pod tym zbywającym frazesem nie raz kryło się w zasadzie raczej coś w stylu istnieje możliwość, że o mało dziś nie zginąłem. Ciężko było się nie przejmować i udawać, że nie robi to na nim wrażenia, dlatego czasami wolał naiwnie wierzyć, że rzeczywiście nie ma sensu dramatyzować — dla własnego zdrowia psychicznego.

Na szczęście rok wcześniej Oliwier awansował na kierownika swojej komórki… a raptem po czterech miesiącach awansował ponownie, tym razem na naczelnika całej sekcji, gdzie grzał fotel do chwili obecnej. Denis nie wiedział, czy to przeznaczenie, koniunkcja Wenus z Marsem czy po prostu cholerne szczęście, bo o ile Francuzowi nie brakowało kompetencji — wręcz przeciwnie, trudno było sobie wyobrazić kogoś lepszego na te stanowiska — to jednak oprócz tego trzeba było wstrzelić się idealnie w swoiste okienko transferowe, kiedy wymieniała się kadra kierownicza. Oliwier na początku podchodził do tych awansów z rezerwą, ale kiedy zdecydował się zostać kierownikiem, to potem o wiele łatwiej przyszła mu decyzja, by przyjąć posadę naczelnika.

Denis nie mógł wyzbyć się wrażenia, że ostatnio wszystko układało im się jak z płatka, wbrew niezbyt sprzyjającym warunkom pandemicznym. Oli radził sobie świetnie w kierowaniu wydziałem, jeździł na jakieś szkolenia — choć tym razem to on był prowadzącym i przekazywał swoją wiedzę — a na dodatek ściągnął do Warszawy swojego niegdyś najlepszego kumpla, Kubę Zawadzkiego, z którym na nowo się zbliżyli i Denis nie mógł być bardziej zadowolony, widząc, że Oliwier miał ponownie najlepszego przyjaciela i zżył się mocniej z kilkoma innymi kumplami. Poza tym, co było już najbardziej istotne chyba tylko dla Armińskiego — Oli w końcu pracował w normalnych godzinach i przeważnie miał wolne weekendy. Tak po prostu się ustatkował. Było mu dobrze w miejscu, w którym się znajdował i chyba chciał tu zarzucić kotwicę. Nie chciał dalej dryfować i przeszukiwać nieznane, kiedy okoliczności w tym miejscu sprzyjały.

— Stawiasz mnie w okropnej sytuacji, nawet nie mam do kogo na ciebie donieść — uznał wreszcie chłopak.

— Ja ci tylko przypomnę, że to, co się tu wydarzyło — Oli skinął wymownie głową na stół, gdzie jedli kolację — to było w ramach przeprosin dla mnie, a ja jeszcze nie potwierdziłem, że wybaczam, tak że nie pogrywałbym sobie tak śmiało na twoim miejscu — sprytnie odwrócił kota ogonem.

— A podobno się nie gniewałeś — zauważył Denis, mrużąc zabawnie oczy.

— No nie, ale skoro i tak przepraszasz, to ja mogę poudawać, że jednak się gniewam i pociągnijmy to do końca — wydedukował przebiegle policjant, uśmiechając się zadziornie.

— To jest sugestia, że do jedzenia powinienem dorzucić seks, prawda? — zgadł szybko chłopak.

— Ty to powiedziałeś. — Oli tylko wzruszył niewinnie ramionami, na co Denis początkowo parsknął, ale zaraz spojrzał przeciągle na kochanka. No dobra, skoro tak pogrywał…

— Wezmę prysznic, a potem… — urwał zaczepnie, wstając.

Cóż, Denis chciał, żeby to wyglądało podstępnie i by Oli teraz zastanawiał się, co chłopak może knuć, ale Denis nic nie knuł. Po prostu zamierzał wziąć szybki prysznic i wrócić do sypialni, by tam dokończyć przepraszanie.

Wiedział, że to się tak skończy — że Oli machnie ręką, pożartują, poprzytulają się i wszystko będzie w absolutnym porządku, choć satysfakcjonująca ulga oblała go dopiero w momencie, kiedy faktycznie tak się stało. No i kiedy jego ciało zaczęła oblewać ciepła woda. Tak, to też zdecydowanie miało wpływ na stopień zrelaksowania.

W pewnej chwili jednak zastygł w bezruchu, czując, jak automatycznie się spina.

Czy… na pewno? Może tylko mu się wydawało? Robił to już przecież tyle razy, co prawda w ostatnim czasie już nie tak obsesyjnie, bo przecież od dwóch lat wszystko było dobrze, ale jak ostatnio sprawdzał, to chyba też wszystko było w porządku. A może nie było, tylko zrobił to zbyt pobieżnie i tego nie wychwycił?

Odetchnął głębiej, zakręcił wodę i wyszedł z kabiny, po czym pospiesznie się wytarł i jeszcze raz na spokojnie i bardzo powoli zjechał dłonią do pachwiny, gdzie zaczął delikatnie uciskać fragment skóry, pod którym powinny znajdować się węzły chłonne. Wpierw nic nie poczuł, więc nieco naiwnie pomyślał, że może tylko coś mu się pomyliło, ale zaraz ponowił czynność i… chyba poczuł jakieś zgrubienie. Zagryzł zdezorientowany wargę i spróbował jeszcze kilka razy, jednak nadal nie był pewien. Czasami miał wrażenie, że czuje pod palcami jakąś nierówność, by po chwili już nie móc jej uchwycić.

Kompletnie nago opuścił łazienkę i nieco zmartwiony udał się prosto do sypialni, gdzie w łóżku już czekał na niego Oliwier, który początkowo się uśmiechnął, ale natychmiast spoważniał na widok miny chłopaka.

— Co jest? — zapytał od razu.

Denis początkowo nie odezwał się, tylko instynktownie zjechał dłonią w okolice krocza, po czym rzucił:

— Nie jestem pewien. — A Oli to zrozumiał.

— Chodź — poprosił go, wyciągając do niego rękę.

Chłopak instynktownie ruszył w kierunku policjanta i wszedł na materac, siadając naprzeciwko niego bezradnie. Wychwycił też jego wzrok i posłał mu spojrzenie, w którym kryła się niema prośba, by Oli to jakoś… ugasił. By go uspokoił i sprawił, by mogli wrócić do nastroju raptem sprzed kwadransa, kiedy byli beztroscy, przekomarzali się i planowali spędzić resztę wieczoru jeszcze milej. Ich prywatne Słońce biło ognistym i przeraźliwie jasnym żarem i Denis rozpaczliwie pragnął, by tak było już zawsze. Nie mógł pozwolić, by zgasło. Niestety właśnie zaczęło niebezpiecznie, chaotycznie migotać, jakby kończyło mu się paliwo.

— Czujesz coś? — zapytał wreszcie, przerywając nieprzyjemną ciszę, w trakcie której Oli starał się dokładnie wyczuć, czy Denis mógł mieć powiększone węzły w pachwinie. Choć siedzieli obaj kompletnie nago, to nie było w tej sytuacji nic erotycznego. Nie było w niej nic też krępującego. Denis czuł się bezpiecznie i pozwalał drugiemu mężczyźnie, by ten sam ocenił sytuację.

— Chyba jest delikatnie ponad normę w porównaniu do drugiego — zawyrokował wreszcie ostrożnie, ale zaraz dodał pospiesznie. — Ale to może być cokolwiek. To jeszcze nic nie oznacza — zapewnił. — Równie dobrze to może być fałszywy alarm — dodał jeszcze, a Denis nie był pewien, kogo próbował do tego przekonać, jego czy siebie.

— Może — rzucił tylko sucho, przytakując.

— Hej. — Oli złapał go zaraz za dłonie i sprowokował, by Denis skupił na nim spojrzenie. — Minęło dwa lata — podkreślił, chcąc by to dosadnie wybrzmiało. — Na logikę większa szansa jest na to, że to pozostaje bez związku — spróbował rzucić na sytuację trochę zdrowego rozsądku. — Może to jakaś infekcja? A może po prostu obaj jesteśmy w błędzie i tylko instynktownie szukamy pretekstu? Naprawdę nie sądzę, żeby akurat teraz zaczęło dziać się coś złego. To bez sensu — próbował to jakoś wyjaśnić, siłując się nawet na delikatny uśmiech.

Co prawda Oli potrafił być o wiele bardziej przekonujący, ale Denis mu uwierzył. Może dlatego, że tak bardzo sam chciał w to wierzyć, a może dlatego, że tak bardzo ufał Oliwierowi i jego racjonalnemu podejściu do życia.

Choć sytuacja sprawiła, że entuzjazm Denisa wyparował, to jednak słowa, gesty i ta swoista pewność siebie Oliwiera była jak plasterek miodu na nerwy. Denis nie był naiwny i wiedział, że należało to jak najszybciej skonsultować, to jednak Oli działał na niego kojąco — tłumił nieprzyjemny szum i sprawiał, że kompletnie nieznośna sytuacja stawała się możliwa do udźwignięcia. Oby nie musiał dźwigać nic więcej…

____________________

[1]. Insufficientia acuta ventriculi sinistri cordis — ostra niewydolność lewokomorowa serca.

[2]. Pericarditis — zapalenie osierdzia.

Cześć!

Co tam, jak tam? Żyjecie jakoś? Ja ledwie xD Znowu wróciłam do pracy zmianowej, co znowu rozpieprzyło mi rytm dnia, no ale cóż. Oby do wiosny. :) Plus jest taki, że nie mam za bardzo opcji na szlajanie się po mieście, więc siedzę i piszę. :D

Tak czy siak, lecimy z konkretami. Rozdziały do końca miały być trzy. No i będą trzy, tylko że pięć. :D Jak zauważyliście, do rozdziału jest dopisane magiczne "cz. 1", co oznacza, że jest to tylko połowa rozdziału, a druga pojawi się jakoś niedługo, bo już w zasadzie też jest napisana. Dlaczego zatem nie zaczekać i nie wstawić tego jako normalny rozdział? Bo to i tak straszna kobyła, ten już jest ponadprzeciętnie długi, więc tylko zgaduję, że całość miałaby długość jakichś trzech normalnych rozdziałów. Ten rozdział (obie części) jest bardziej poświęcony Denisowi, co chyba zauważyliście, zatem też pewnie się domyślacie, że kolejny rozdział (który również raczej zostanie podzielony na dwie części) będzie z perspektywy Oliwiera.

Końcówka sugeruje powrót do wątku choroby, co... no sami musicie zaczekać i się przekonać, ale ja nawiązuję do tego, by poinformować Was, że w trakcie robienia researchu dotarło do mnie, iż spieprzyłam jeden fragment - a dokładniej scenę, w której była przedstawiona diagnostyka Denisa. Otóż nie wychwyciłam, że przy czerniaku biopsja węzła wartowniczego wygląda inaczej - jest to zabieg chirurgiczny, zatem powinnam wtedy władować Denisa do szpitala i wcale nie było to takie hop siup, jak zasugerowałam, więc kajam się, spuszczam głowę i obiecuję poprawę. Jeszcze tamtej sceny nie poprawiałam, ale w wolnej chwili ją przepiszę na bardziej bliższą prawdzie. To na szczęście fabularnie nic nie zmieni, jednak chciałam Was poinformować, że nastąpi podmiana fragmentu tekstu.

No ale wracając do zdarzeń bieżących - no i chłopaki dogonili pandemię :D

Dajcie znać, co Was zaskoczyło, czego się spodziewaliście, co Was chwyciło, a może coś Was rozczarowało? 

Mnie trzyma wena, zatem zostawiam Was z nadzieją na Wasz burzliwy odzew, a ja lecę cisnąć rozdział do końca. :D

Do poczytania już niebawem. :)