Francuski piesek 2: Rozdział 29.1

 Krwawy Księżyc: Oliwier (część 1)

25 września 2021

Przekręcił głowę, krzywiąc się przy tym nieznacznie. Od kilku minut dzielnie powstrzymywał się od komentarza, ale nie był w stanie dłużej gryźć się w język, widząc, co wyprawiał niejaki Paweł, znany również pod pseudonimem Micha.

— Więc… mówiłeś, że jesteś pasjonatem strzelectwa sportowego? — zapytał złośliwie, kiedy mężczyzna po raz kolejny rzucił rzutką i nawet nie trafił w tarczę.

W odpowiedzi obejrzał się na Oliwiera, posyłając mu ostrzegawcze spojrzenie. Nie odezwał się, tylko wykonał ostatni rzut, tym razem trafiając, jednak poza punkowe pole. Następnie bez słowa odszedł na bok ze skwaszoną miną.

Oli zajął jego miejsce i sam wykonał trzy rzuty. Też nie były idealne, ale przynajmniej za każdym razem trafił i to w pola bliżej środka tarczy.

— Cholera… chyba zostanę snajperem — skomentował po swojej partii, zerkając wymownie na Pawła, który nadal postanowił nie reagować. Albo postawił na taktykę, że będzie ignorował docinki pozostałych, bo Oli absolutnie nie był jedynym złośliwym w towarzystwie, albo po prostu zbyt się wstydził, że jego wcześniejsze przechwałki zostały właśnie obnażone przez rzeczywistość.

Był sobotni wieczór i udało się zebrać pokaźną ekipę na piwo… i inny alkohol, gry hazardowe i podrywanie studentek przy barze, jak się okazało w praktyce. Specjaliści huczeli, że nadchodzi kolejna fala zachorowań i rekomendowali wprowadzanie restrykcji, zatem to mogła być jedna z ostatnich szans, by móc spędzić czas w szerszym towarzystwie i poudawać, że w zasadzie to nic się nie dzieje. Ludzie nie nosili masek, a zagęszczenie osób na metr kwadratowy w lokalu było nie do zmierzenia.

Oprócz stałej ekipy, w której obracał się Francuz, dołączyło do nich kilku chłopaków z innych jednostek i takim sposobem uzbierało się szesnaście nabuzowanych testosteronem facetów, którzy oprócz pochłaniania szalonych ilości alkoholu, wpadli na pomysł urządzenia turnieju w rzutki. Już po pierwszej rundzie praktycznie pewnym było, że finałowa bitwa rozegra się pomiędzy Kubą a Alvaro, bo ta dwójka wymiatała na tle innych.

Kiedy ten moment nadszedł i faktycznie to Zawadzki z Adamem przymierzali się do ostatecznej rozgrywki, już nie tylko pozostali funkcjonariusze zagrzewali ich do boju, ale dosłownie wszyscy obecni w lokalu skupili na nich swoją uwagę.

Oli oczywiście kibicował gorąco Kubie, bo każda okazja dokopania Alvaro napawała go ogromną satysfakcją… całe szczęście, że to nie przez niego odpadł w ćwierćfinale, bo takiej zniewagi by chyba nie przeżył.

— Jeśli Alvaro wygra, to stawiam kolejkę wszystkim! — krzyknął w przypływie emocji, kiedy Kuba skończył swoje trzy rzuty, co spotkało się z gorącymi okrzykami i piskami pozostałych gości. Kuba się zaśmiał na ten szatański plan, natomiast Alvaro tylko pokręcił głową, bo poczuł na sobie nieprzyjemną presję. Francuz sprawił, że cała uwaga skupiona została na nim i choć teoretycznie taki doping powinien mu pomóc w wygranej, to wiedział, że ta odwrócona psychologia może przynieść skutek odwrotny do zamierzonego. Nagle wszyscy piszczeli i krzyczeli, kiedy rzucał, a Kuba był już po swojej kolejce, która, na nieszczęście dla Alvaro, poszła mu fantastycznie.

— Ty kutasie… — rzucił w kierunku Francuza, który tylko zaśmiał się złowieszczo.

Kiedy po kilku minutach ludzie zaczęli rozchodzić się rozczarowani, że ich zawodnik ostatecznie przegrał, Oli śmiał się tak głośno, że z boku mógł wyglądać jak psychopata. Aż Kuba szturchnął go w ramię, że może nie do końca wypada tak dobijać leżącego i Oli faktycznie spróbował się opanować, ale kiedy podszedł do nich Alvaro, znowu parsknął śmiechem. Nie mógł się powstrzymać.

— Francuz, ty się naprawdę kwalifikujesz na oddział zamknięty — podsumował Adam, choć wcale nie wyglądał na szczególnie urażonego.

— I skąd byśmy wzięli drugiego takiego pojeba, żeby rządził tym oddziałem? Przecież nikt normalny się na to stanowisko nie nadaje — stwierdził Kuba, co chyba miało oznaczać stanięcie w obronie przyjaciela.

— Niby nie… ale no ludzie, jesteś moim szefem, jakieś pozory profesjonalizmu byś zachował — mruknął w kierunku Oliwiera.

— To jest szczyt profesjonalizmu, na jaki mnie stać — odezwał się wreszcie Francuz, choć nadal wyglądał, jakby w każdej chwili mógł dostać kolejnego napadu śmiechu.

— Mógłbym cię oskarżyć o mobbing — rzucił niby luźno Alvaro, popijając piwo.

— Bo jesteś chujowy w rzutki? — odbił z kpiną Oli.

— Ach tak? To może zróbmy rundkę, szanowny naczelniku? — zapytał zaczepnie Adam. — Chyba nie pękasz? Przecież jestem taki chujowy — prowokował.

Oli znacząco odchrząknął.

— Chyba sobie coś naciągnąłem — wymyślił i pomasował się znacząco po prawym ramieniu.

Ich relacja była… specyficzna. Alvaro nie dało się szczerze polubić, ale znielubić w zasadzie też nie. Odkąd obaj nawzajem się lepiej poznali, było jasne, że są w stanie dogadać się służbowo i wbrew pozorom zachowywali profesjonalizm, jednak prywatnie nie ufali sobie za grosz. Obaj mieli zbyt trudne charaktery, by móc ze sobą pokojowo egzystować. Dlatego w głównej mierze byli dobrymi partnerami na służbie, natomiast poza nią ich znajomość opierała się na wręcz chorej rywalizacji. Przy najmniejszej okazji próbowali zaznaczać swoją wyższość nad tym drugim. Nawet kiedy Oli został kierownikiem, a potem naczelnikiem. Choć trzeba było przyznać, że Alvaro był świadomy, że nie można mu przegiąć pały, bo rywalizacja rywalizacją, ale Oliwier był w pozycji, w której mógł… no cóż, zmieść Alvaro z planszy. Z drugiej strony Oli pozwalał sobie na szarżowanie wtedy, kiedy wiedział, że nie będzie mógł kompletnie stłamsić Adama. To by było strasznie słabe i nie przyniosłoby mu żadnej satysfakcji, gdyby gnębił drugiego faceta ze świadomością, że ten nie może się odegrać. Tak więc mimo iż byli bojowo do siebie nastawieni i każdy dzień przynosił nową bitwę, to byli dżentelmenami. Nie wciągali do swojej wojny osób postronnych i rywalizowali wtedy, kiedy mogli wystartować z tego samego punktu, bez wyraźnej przewagi. Jak choćby te głupie rzutki. Wtedy wszystkie chwyty były dozwolone.

Podręczyli się nawzajem jeszcze kilkanaście minut, zerując po kolejnej butelce piwa, aż Alvaro zawiesił wzrok na jakiejś dziewczynie, która też na niego zerkała wymownie przez pół wieczoru, i ostatecznie postanowił na nią zapolować, jak to sam określił.

— Biedna… — westchnął Kuba kilka chwil później, po tym jak przyglądali się wspólnie z Olim poczynaniom kolegi i wszystko wskazywało na to, że Alvaro dopiął swego.

— Raczej głupia — parsknął Francuz, na co Zawadzki się wyszczerzył, po czym zerknął na telefon.

— Już po dwunastej, będę się powoli zbierał — zapowiedział niechętnie, bo choć świetnie się bawił, to złożył żonie obietnicę, że wyrobi się do pierwszej i nie wróci schlany w trzy dupy… i zamierzał jej dotrzymać.

— To chodź, zaliczymy ostatnią kolejkę i też będę się zwijał — zaoferował Oli, na co Zawadzki przytaknął.

Przenieśli się do baru, żeby trochę odizolować się od swojej paczki, bo chłopaki z każdą chwilą stawali się coraz bardziej pijani, a przez to coraz bardziej towarzyscy i w efekcie przy ich stole kręciło się już mnóstwo innych ludzi, zwłaszcza młodych dziewczyn. Oli nie był nimi zainteresowany z oczywistych względów, natomiast Kuba nie dosyć, że był jednym z nielicznych żonatych facetów, to raptem trzy miesiące wcześniej został ojcem, przez co dzikie imprezy i obściskiwanie się z pijanymi laskami nieszczególnie było jego priorytetem.

Francuz podpytał drugiego policjanta o jego synka, a w efekcie dostał piętnastominutowy elaborat o tym, jakim to Krzyś, bo nazywał się jego syn, jest cudownym i uroczym dzieckiem. Oli słuchał nawet z zaciekawieniem. I może niekoniecznie musiał znać aż tyle detali z życia trzymiesięcznego bobasa, to jednak robiło mu się ciepło na widok Kuby, który ewidentnie spełniał się w nowej roli i syn był jego oczkiem w głowie. Zresztą tak samo jak żona, której Oli nie zdążył poznać jakoś specjalnie dobrze, to jednak Justyna zdawała się być sympatyczna i przede wszystkim wyrozumiała, a taka cecha u partnerki przy ich profesji była cholernie istotna.

— A… jak tam z Denisem? — zapytał wreszcie niepewnie Zawadzki, nie będąc pewnym, czy powinien poruszać ten temat. Reakcja Oliwiera jednak nie wskazywała, że to było coś drażliwego, więc dopytał jeszcze: — Wczoraj chyba miał drugi wlew tej chemii, nie?

— Immunoterapii — poprawił Oli, potakując jednocześnie głową.

— O… sorki, nie ogarniam tego leczenia — odparł z zakłopotaniem Kuba.

— Nie przejmuj się, to skomplikowane, sam czasem nie ogarniam — skłamał gładko, bo prawda była taka, że w ostatnim czasie chłonął tyle specjalistycznych opracowań, że kolejny fakultet mógłby zrobić z onkologii. Mimo wszystko nie chciał wpędzać Zawadzkiego w zakłopotanie, bo detale w tym kontekście nie miały znaczenia. Liczył się sam fakt, że mężczyzna po prostu zainteresował się sytuacją Denisa. Zresztą nie pierwszy raz, bo interesował się nią regularnie.

— Ech, żałuję, że w ogóle musiałeś interesować się tym tematem — podsumował, po czym wrócił do pytania. — Jak się czuje?

— Na szczęście nie jest najgorzej — zaczął całkiem pogodnie Oli. — Za pierwszym razem nie miał żadnych skutków ubocznych. Ale tak zupełnie — podkreślił dosadnie. — Tym razem już nie było idealnie, bo wczoraj czuł się dosyć rozbity, dziś rano wymiotował i też w sumie przeleżał dzień na kanapie, ale to raczej dlatego, że był zmęczony i wycieńczony, a nie że był to efekt choroby. Jak wychodziłem z domu, to coś tam sobie pichcił w kuchni, więc wszystko wskazuje na to, że powoli wraca do siebie — zakończył dosyć optymistycznie i pociągnął łyk piwa.

— Na pewno — zapewnił Kuba. — Kojarzę z tego co mówiłeś, że to w zasadzie loteria, jak będzie znosił każdy wlew? — upewnił się jeszcze.

— Niestety tak. Może się prześlizgnąć przez terapię bez żadnych skutków ubocznych, ale w skrajnym przypadku może być tak źle, że trzeba będzie przerwać. — Wyraźnie zmarkotniał Oli, jednak jakby nagle się ocknął, bo aż pokręcił głowę i sprostował z uśmiechem: — Jest zajebiście silny, poradzi sobie.

— Nawet nie rozważam innego scenariusza. W końcu obiecał mi ostatnim razem, że jak wróci do regularnych treningów, to poskłada dla mnie na macie Alvaro. — Wyszczerzył się niemal szatańsko, co sprawiło, że i Francuz się zaśmiał. — Kurwa, co za pech, że nie widziałem tego za pierwszym razem.

— Sam powiedziałeś, że ci obiecał, a zapewniam, że Denis honorowo podchodzi do takich obietnic — pocieszył Francuz, co między słowami było też pocieszeniem samego siebie, bo wypełnienie tej obietnicy nie tyle co oznaczało ponowne upokorzenie Adama, ale to, że Denis wraca do pełnego zdrowia.

Po tym jak Oli naturalnie oddalił się od Marcela, a Kuba osiedlił się w stolicy, niejako przejął po Armińskim funkcję najlepszego przyjaciela Francuza. Już w Białymstoku byli dobrymi kumplami, a ich współpraca była praktycznie zawsze bezproblemowa, zatem nie było niczego zaskakującego, że ponownie się zbliżyli, gdy znowu zaczęli razem pracować. Tym razem jeszcze bardziej, bo obaj się po prostu ustatkowali. Choć wykonywali cholernie niebezpieczną robotę, to Kuba zdołał założyć rodzinę, za którą czuł się odpowiedzialny, a Oli… w zasadzie też utworzył coś na kształt rodziny — jak zwał, tak zwał, chodziło o to, że traktował Denisa śmiertelnie poważnie. Tak jak nigdy nikogo nie traktował. To było całkiem zabawne, że kiedyś nie potrafił sobie takiego obrotu spraw wyobrazić i sama myśl o stabilizacji przyprawiała go o dreszcze. Ale jak to zwykle bywało przy wyobrażaniu sobie radykalnych zmian — umysł nie brał pod uwagę etapu przejściowego. Podsuwał wizję efektu końcowego, który znacząco różnił się od stanu faktycznego, co wzbudzało strach i panikę, a tymczasem człowiek zapominał, że jego priorytety i styl życia nie zmieniają się ot tak, na pstryknięcie palcami. To działo się stopniowo, krok po kroku. I tak Oliwier prześlizgnął się niemal bezwiednie przez ten proces, aż nagle pewnego dnia obudził się i dostrzegł, że z zimnego, wiecznie samolubnego skurwiela zamienił się w typa, który nie lubił zasypiać sam, a za to pokochał przytulać się bez okazji na kanapie, kiedy w tle leciał jakiś głupi film.

Gdyby spotkał teraz Oliwiera sprzed trzech lat i powiedział mu, że sensem jego życia stanie się uszczęśliwianie drugiego człowieka, ów Oliwier najpierw by go wyśmiał, a potem jeszcze spuścił wpierdol za wygadywanie głupot.

Ale tamten Oliwier siedział teraz gdzieś głęboko pod powierzchnią. Jeszcze nie poddał się kompletnie — czasami pukał od środka i dawał o sobie znać, jakby grożąc, że zaczeka na dobry moment, by przejąć kontrolę. Tym dobrym momentem mogła być jakaś tragedia, która dałaby wymówkę, aby Oli przeszedł ponownie w tryb obronny, w którym zamknąłby się w sobie i pozwolił sobą sterować tą mechaniczną, wypraną z uczuć wersją samego siebie. Tylko po to, żeby przetrwać i by już nikt nie mógł go zranić.

Póki co Oliwier miał się całkiem dobrze, wbrew temu, że jawnie wystawiał się na potencjalne cierpienie, bo życie osoby, na której mu zależało, było poważnie zagrożone. Oli nie brał pod uwagę najczarniejszego scenariusza, ale nie mógł być ignorantem. Denis walczył o życie i rolą Oliwiera było mu to ułatwić. Nie był za dobry w patetycznych, pokrzepiających przemówieniach i nie umiał wyznawać miłości, ale za to dobrze wychodziło mu pokazywanie swoim działaniem, że jest na pokładzie i popłynie razem z Denisem, bez względu na to, jak ta podróż miała się zakończyć.

Dowodem na to, że szło mu całkiem nieźle był fakt, że Armiński przestał patrzeć na niego z niepewnością. Nic już nie wskazywało, by dręczyły go przygnębiające myśli, w których Oli z dnia na dzień znika i już nie wraca, bez słowa wyjaśnienia. Denis wreszcie mu ufał i jeśli to nie było zwycięstwem samym w sobie, to Oli już nie wiedział, co mogło nim być.

Kuba mieszkał niedaleko, więc kiedy tylko taksówka podwiozła ich pod jego blok, Oli postanowił, że resztę drogi pokona pieszo. Potrzebował chwili, żeby rozjaśnić umysł i przetrzeźwieć. Denis już dawno spał, dlatego nie chciał władować się do mieszkania jak jakiś pijak, robiąc przy tym raban. Niby nie czuł się jakoś bardzo pijany, ale wolał nie ryzykować, że jazda taksówką go za bardzo rozleniwi i uśpi. To mogło wydawać się idiotyczne, bo przecież ryzyko, że wejdzie do mieszkania i poprzestawia przypadkowo meble było niemal równe zeru, jednak Oli czuł trochę, że jest… na warunkowym.

Oczywiście, że jego priorytetem było wspieranie Armińskiego i udowadnianie mu, że ten może na niego liczyć, ale to nie zmieniało faktu, że sytuacja była trudna i każdy w nią zaangażowany potrzebował jakiegoś ujścia dla skumulowanych, negatywnych emocji. Denis na przykład uciekał w naukę, a w wakacje spędzał dużo czasu w domu rodzinnym. Oli natomiast uciekł w bieganie i ogólnie w szeroko pojęty sport. Jego spacery z Tonto bywały dłuższe i bardziej intensywne, przed służbą lubił wyskoczyć na trening jiu jitsu, a i w pracy, kiedy czekali na wezwanie, spędzał mnóstwo czasu na ich własnej siłowni. Nic nie działało na niego tak dobrze, jak możliwość zajechania się fizycznie. No… a przynajmniej obecnie, bo jeszcze parę miesięcy tematu Francuz z przestrachem odkrył, że jego zapasy whisky kurczą się coraz szybciej, a piwo do kolacji stało się niemal codziennością. Otrzeźwienie przyszło w chwili, kiedy pewnego niedzielnego przedpołudnia wylegiwali się z Denisem na kanapie, a policjant jakoś tak automatycznie zrobił sobie drinka. Nawet o tym nie pomyślał, zrobił to odruchowo.

— It’s five o’clock somewhere… — rzucił niby w żartach Armiński, ale jednak z nutką usłyszanej przez Oliwiera obawy.

Parsknął wtedy niby niewzruszony i dopił tego przeklętego drinka, bo gdyby z niego zrezygnował, to tak jakby otwarcie przyznał, że to co robił, stało się problematyczne… i kolejny raz, kiedy tknął alkohol, to był właśnie ten sobotni wieczór. Tak cholernie przejął się tym, że został niejako przyłapany, że chciał złapać te wszystkie pieprzone butelki i wyrzucić je przez balkon, słuchając, jak roztrzaskują się na chodniku przed blokiem. Zobaczył przed oczami makabryczny obraz — wersję siebie, którą obiecał nigdy się nie stać. Jego ojciec stanowił istny antywzór i jednym z życiowych priorytetów Oliwiera było, aby stać się kimś kompletnie odwrotnym. Tymczasem tak po prostu zaczął traktować alkohol jak regularne nawodnienie, jakby nie było w tym nic groźnego. Przeraziło go, że tak łatwo wpadł. Tłumaczył sobie, że jeden drink dla relaksu przecież mu nie zaszkodzi, jednak wystarczył jeden komentarz Denisa, by do Oliwiera dotarło, jak głupi i naiwny był. Alkohol był przecież czynnikiem, przez który jego całe dzieciństwo było piekłem. Nigdy, absolutnie nigdy nie przyniosło mu to nic dobrego. Chwila relaksu? W obliczu ojca alkoholika to brzmiało jak wyjątkowo żałosny żart. Jego naturalnym odruchem powinna być chęć strzelania do butelek z wódką, a nie upatrywanie w whisky sposobu na chwilę odstresowania.

Nie rozmawiał o tym z nikim, nawet z Denisem. Po prostu tamtego dnia przestał pić. Nie wyrzucał alkoholu i niczego nie zmienił w swoim zachowaniu, bo doszedł do wniosku, że to gówno nie będzie miało na niego żadnego wpływu. Nie będzie przed nim uciekał ani szukał rozpaczliwych wymówek. Postanowił sobie, że nie zabije go, jak raz na kilka miesięcy wyskoczy z kumplami na piwo, ale nastąpił kategoryczny koniec z piwem przed telewizorem czy, o zgrozo, drinkiem do posiłku. Alkohol po prostu nie będzie miał na niego wpływu. Nie i już.

Denis musiał zauważyć tę zmianę, bo skoro dostrzegł, że Oli zaczął sobie folgować, to dostrzegł też, że z dnia na dzień stracił zainteresowanie alkoholem, a stan butelek whisky w barku od miesięcy był nienaruszony.

Dlatego czuł się trochę głupio i niepewnie, mając świadomość, że tego wieczora sam udzielił sobie dyspensy i choć wcale nie był pijany, to i tak coś go gryzło. Może powinien po prostu na dobre zrezygnować z alkoholu? To mu nie mogło przynieść nic dobrego, a teraz okazywało się, że tak się zafiksował, że już chyba nawet nie potrafił z tego czerpać przyjemności.

Musiał przerwać swoje rozważania w momencie, w którym wszedł do mieszkania, bo szybko okazało się, że to nie on narobi rabanu, jak wróci, tylko Tonto, który natychmiast się zerwał ze swojego legowiska, a że był zaspany i zdezorientowany, to nim dotarł do przedpokoju powitać swojego pana, to wlazł we własną miskę z wodę, a potem jeszcze poprzestawiał wszystkie buty przy wejściu.

— Na miejsce, pchlarzu! — syknął na niego rozeźlony Francuz. Był na niego tak zły, że nawet nie było mu przykro, gdy pies z podkulonym ogonem zawrócił i powlókł się do salonu, gdzie miał legowisko. Oli natomiast dokończył rozbieranie i najciszej jak potrafił, udał się do sypialni.

Odetchnął z ulgą, gdy dostrzegł, że Denis nadal spał i jakimś cudem się nie obudził. Potem przez mikrosekundę poczuł nieprzyjemny ścisk, że mogło stać za tym coś złego, ale szybko przegonił czarne myśli. Mimo wszystko, nim cofnął się do łazienki, by wziąć prysznic, podszedł do łóżka i przykucnął tuż przy chłopaku, wpatrując się w jego twarz, którą uroczo wtulał w poduszkę.

To było silniejsze od niego, więc wsłuchał się uważnie w oddech Armińskiego i kiedy utwierdził się w przekonaniu, że ten oddychał zupełnie normalnie, leżał w wygodnej pozycji, a na jego twarzy widniał spokój, sam odetchnął z ulgą. Nim jednak wyszedł z sypialni, dotknął jeszcze najdelikatniej jak potrafił czoła chłopaka, by upewnić się, że ten nie miał gorączki.

Wszystko wskazywało na to, że Denis czuł się dobrze i spał spokojnie, więc policjant mógł bez zmartwień i niepewności udać się pod prysznic i już po niespełna dziesięciu minutach wrócił do łóżka, wślizgując się do niego ostrożnie, tak by nie obudzić chłopaka.

***

Kiedy rano otworzył oczy, przez pierwszych kilka sekund jego mózg budził się do życia, a przez to Oliwier czuł lekką dezorientację. Trochę bolała go głowa, nie był pewien, która była godzina, ani nawet jaki był dzień… no i przede wszystkim nie widział Denisa obok, a to mogło oznaczać tylko jedno — było już późno, bo przecież Armiński nie podniósłby się z własnej woli z łóżka przed dziewiątą.

Podniósł się na przedramionach, po czym wychylił się po telefon i dopiero wtedy zobaczył, że faktycznie dochodziła dziewiąta.

Ale łóżko po drugiej stronie było zimne i nigdzie nie było telefonu chłopaka, co oznaczało, że musiał podnieść się wcześniej. A co jeśli poczuł się źle i cały poranek spędził przyklejony do muszli klozetowej, kiedy Francuz sobie tu w najlepsze spał?

Podniósł się dynamicznie, niemal wyskakując z łóżka i z lekko ściśniętym sercem opuścił sypialnię, ale kiedy dotarł do kuchni, aż przystanął zaskoczony w progu, po czym uśmiechnął się niepewnie.

— Robię gofry — obwieścił Denis, odwzajemniając uśmiech Francuza, choć oczywiście jego uśmiech był o wiele bardziej promienny i tak uroczy, że Oliwierowi momentalnie zrobiło się gorąco.

— Mamy gofrownicę? — zapytał głupio.

— Teraz już tak — odpowiedział chłopak. — Pożyczyłem od mamy — zaznaczył śmiesznie. — Tylko że nie zamierzam oddawać — dodał zaraz pod nosem niby niewinnie, a kiedy Francuz parsknął, odparł obronnie. — I tak się tylko kurzyła, mama nie używała jej od lat.

Oli nie zamierzał dłużej drążyć, bo wszystko wskazywało na to, że Denis czuł się dobrze i na dodatek robił śniadanie… i kawę, do której policjant dorwał się w chwili, w której zauważył przygotowany dla siebie kubek na blacie. Aż zamruczał, gdy upił łyk. Nagle wszystkie jego potrzeby zostały zaspokojone. Czuł błogą satysfakcję.

— Kac? — zapytał niby prześmiewczo Denis, kiedy dostrzegł, jak Francuz w minutę prawie wyzerował kubek.

Oli aż znieruchomiał na te słowa i przeszedł go nieprzyjemny dreszcz.

Czy to on sobie wmawiał, że Denis mu coś sugerował, czy faktycznie mu coś sugerował?

— Nie — odparł zaraz z parsknięciem. — Jakbym miał kaca, to napiłbym się wody. Po prostu zobaczyłem kawę i… no wiesz, jak miś do miodu — wyjaśnił niby żartobliwie, ale jednak z nutką niezręczności.

Najgorsze było jednak to, że Denis tylko się uśmiechnął i już tego więcej nie skomentował. Cholera, to potwierdzało, że on rzeczywiście próbował jakoś sprawdzić Francuza i to nie były tylko urojenia policjanta. To było bardzo złe. To znaczy, było zrozumiałe, ale było złe, bo oznaczało, że Denis zaczął nie tylko zauważył ciągoty Oliwiera do alkoholu, ale też zaczął postrzegać je jako powód do zmartwienia.

No dobra, mleko się rozlało, więc teraz trzeba było wejść w fazę ograniczania szkód. Po prostu przejdzie nad tym do porządku dziennego i nie będzie już dawał Denisowi powodów do niepokoju. Miał już za dużo własnych trosk, toczył walkę z pieprzonym nowotworem i ostatnie czego potrzebował, to przejmowanie się potencjalnym alkoholizmem swojego faceta.

Zresztą nie było żadnego alkoholizmu! Oli udowodnił sobie, że tak po prostu jest w stanie odpuścić na kilka miesięcy i nawet po wczoraj wcale nie czuł, że pękł i teraz już musi sobie walnąć drinka na ukojenie żołądka. Wręcz przeciwnie, nawet na myśl mu nie przyszło, że mógłby się czegokolwiek napić. Nie było nawet sensu o tym gadać, po prostu Denis sam się przekona, że problemu nie ma.

— Czujesz się już dziś chyba dobrze, nie? — wywnioskował, zmieniając temat.

— Tak, na szczęście wszystko jest okej — odpowiedział Armiński z delikatnym uśmiechem, po czym zajął się nalewaniem kolejnej porcji ciasta do gofrownicy. Gdy już skończył, podsunął talerz z już gotowymi goframi pod nos Oliwiera. Na stole stał już dżem i jakieś fit kremy czekoladopodobne, które kiedyś kupili, a teraz nie mogli ich skończyć. — Nie ma bitej śmietany niestety, ani żadnych owoców poza jabłkiem. Mogę ewentualnie zmielić trochę ksylitolu na puder — zaoferował jeszcze.

— Dżem w zupełności wystarczy — zapewnił policjant, zabierając się za jedzenie i próbując jednocześnie ignorować Tonto, który dla odmiany wreszcie podszedł do niego. Spisał już Denisa na straty, bo przecież kręcił się przy chłopaku cały ranek i ani razu nic mu nie skapnęło na podłogę! Oli jednak też dosyć skutecznie go olewał.

— Ty nie jesz? — zapytał trochę z ciekawości, a trochę, żeby przełamać dziwną cieszę.

— No zaraz, dokończę tylko — odparł Armiński.

Francuz przełknął jeszcze ze dwa gryzy, ale w końcu coś w nim pękło. No nie, tak być nie mogło. Właśnie sobie postanowił, że nie będzie pił i nawet nie raczył poinformować o tym Denisa, który musiał mieć to z tyłu głowy. To było nie fair. Nie mógł udawać, że nic się nie dzieje i tak po prostu zamieść sprawę pod dywan. Nic się jeszcze nie stało i Oli był przekonany, że zdołał się opanować we właściwym momencie, ale Denis nie czytał mu w myślach i mógł się potencjalnie zamartwiać.

— Czy uważasz, że mam problem? — wypalił niespodziewanie, wprawiając Denisa w stan konsternacji. Widać było, że kompletnie się nie spodziewał takiego obrotu rozmowy. Choć tego nawet nie można było nazwać rozmową. Ot, przecież sobie tylko coś tam niezobowiązująco gawędzili.

— Problem? — powtórzył, jakby autentycznie nie wiedząc, co miał na myśli Oli.

— Z alkoholem — wyjaśnił zatem dosadnie Oliwier, zmieniając swoją politykę o sto osiemdziesiąt stopni. Mógł sobie być chujem dla wszystkich dookoła, ale nie dla Denisa. On nie powinien się domyślać, co siedziało w głowie Francuza. To powinno być zawsze dla niego jasne i to nie przez domyślanie się czy czytanie w myślach. Oli był mu po prostu winien każdorazowe nakreślanie bajzlu w swojej głowie. Tak by nie było wątpliwości.

Denis milczał przez moment, choć Francuz zauważył, że ten chciał odruchowo szybko zaprzeczyć. Nie odezwał się jednak, maskując swoje zawahanie wyjęciem z gofrownicy kolejnej porcji gofrów.

— A masz? — zapytał wreszcie, zerkając krótko na policjanta.

— Chcę, żebyś wpierw ty odpowiedział. Chcę wiedzieć, co myślisz — poprosił Oliwier.

Armiński zagryzł wargę, wzdychając i zastanowił się przez moment. Po kilku chwilach wzruszył nieco bezradnie ramionami.

— Nie? — bardziej zapytał niż stwierdził. — To znaczy… nie byłem pewien, co się dzieje, bo nigdy nie wyniknęło z tego nic negatywnego. W sensie wiesz, nawet jak pijesz, to rzadko jesteś pijany, bo ty się po prostu nie upijasz — parsknął nieco nerwowo, jakby chcąc to trochę obrócić w żart. Wyraźnie się spiął i Oli zauważył, że stara się filtrować swoje słowa, jakby nie był pewny, na ile powinien brnąć. Postanowił mu to ułatwić.

— Ale zauważyłeś, że coś jest nie tak — wtrącił, co było dla niego oczywiste.

Denis przytaknął nieznacznie.

— Martwiłeś się, że to może się wymknąć spod kontroli? — dopytał zatem.

Reakcja chłopaka była identyczna jak przed chwilą.

— Dlaczego więc nic nie mówiłeś? — kontynuował Oli, a w jego głowie dało usłyszeć się złość, co sam po chwili sobie uzmysłowił i przeklął się w myślach. – Jestem zły na siebie, że zorientowałem się tak późno, że się martwisz — wyjaśnił szybko.

— Chyba trochę panikowałem, że może sobie coś wkręcam i mam jakieś schizy, a w rzeczywistości wszystko jest okej… — odpowiedział trochę enigmatycznie Armiński. Był widocznie zagubiony i nie do końca wiedział, co ma odpowiedzieć.

— Denis, ja wiem, że ty widzisz we mnie o wiele więcej dobrego, niż jest w rzeczywistości — zaczął z ciężkim westchnieniem policjant. — Ale jeśli coś ci nie gra, to najpewniej masz rację i to nie są twoje urojenia — dodał, co niby mogło stanowić pochwałę intuicji chłopaka, ale w tych okolicznościach zabrzmiało ponuro. — Czy mam problem? — zapytał zatem jeszcze raz, jednak tym razem sam zamierzał na to pytanie odpowiedzieć. — Nie wydaje mi się. Przynajmniej nie w tej chwili. Może trochę późno, ale w końcu przytomnie sam się zorientowałem, gdzie to może zmierzać i mam to teraz pod kontrolą. Chciałem, żebyś wiedział — zadeklarował pewnie, chcąc, by to jasno wybrzmiało… choć w rzeczywistości nie miał aż takiej pewności. Jego trochę bezmyślne zachowanie nieco go przeraziło, bo zaczął popadać w niezdrowy schemat. Tak jak powiedział Denisowi, w porę oprzytomniał, ale to nie zmieniało faktu, że przez jakiś czas był kompletnie bezwiedny i nie zapaliła mu się żadna lampka. Gdzieś po drodze czekał go krytyczny moment, po przekroczeniu którego sprawy mogły przybrać naprawdę niebezpieczny obrót. Na szczęście oprzytomniał, nim to się stało, ale najgorsze w tym było, że nie miał pojęcia, kiedy on mógł nastąpić. Może obaj przesadzali i panikował na zapas… ale może Oli był jedynie o krok od przepaści. Nie mógł się już tego dowiedzieć i miał nadzieję, że już nigdy nie będzie musiał.

— Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo mi ulżyło, że o tym pogadaliśmy — wyznał trochę przewrotnie Denis, uznając, że nie będzie tracił czasu i sił na rzucanie oczywistości typu “wiem, że sobie poradzisz i że masz to pod kontrolą”.

Oliwier pokiwał głową, zastanawiając się chwilę, czy powinien coś jeszcze dodać.

Nie zdążył, bo jego plątaninę myśli przerwał dźwięk domofonu.

— Kogoś się spodziewasz? — zapytał skonsternowany Armiński, wyjmując to samo pytanie z ust Oliwiera.

— Nie — odpowiedział rzeczowo policjant, marszcząc brwi. Kto był na tyle szalony, żeby przychodzić do nich w weekend o dziewiątej, bez zapowiedzi?

— Otworzysz? Muszę wciągnąć jakieś gacie na tyłek — poprosił Francuz, podnosząc się z krzesła, a następnie cofnął się do sypialni i pospiesznie założył dresy i czarny T-shirt.

Gdy wyszedł z pomieszczenia i napotkał w korytarzu chłopaka, aż uniósł w zaintrygowaniu brwi, widząc jego minę.

— To policja. Do ciebie — zdradził wreszcie kompletnie zdezorientowany. — Co wy wczoraj robiliście? — dopytał zaraz niepewnie, ale Oli nie zamierzał mu odpowiedzieć, tylko udał się do drzwi, bo rozległo się pukanie. Sam poczuł konsternację. Może Denis czegoś nie zrozumiał i to tylko któryś z jego kumpli się zgrywał?         

Gdy Francuz otworzył, sam zrozumiał, że to nie były żadne żarty, bo stało przed nim dwóch najprawdziwszych policjantów.

— Dzień dobry, aspiranci Koprowski i Nowakowski z drugiej Komendy Rejonowej, pan Oliwier Francuz? — zapytał jeden z nich, ten wyższy i na pierwszy rzut oka pewniejszy siebie.

— Tak, a o co chodzi? — potwierdził, automatycznie sięgając do kurtki, w której miał portfel z dowodem. Zaraz i tak by o niego poprosili, więc uprzedził fakty i przekazał dokument jednemu z kolegów po fachu. Nie miał pojęcia, czego mogli chcieć, ale na wszelki wypadek wyjął też odznakę i machnął nią, dając znać, że jest jednym z nich i ma znacznie wyższy stopień. Obaj się trochę zdziwili i wyraźnie bardziej spięli, ale ten, który dowodził, szybko odzyskał rezon.

— Niestety przynosimy przykre wieści. Warszawskie biuro Interpolu przekazało nam rano informację z biura Interpolu w Wiesbaden o śmierci pańskiej matki, która zmarła w szpitalu w Hamburgu tej nocy z powodu wylewu krwi do mózgu — przekazał, starając się brzmieć profesjonalnie.

— Mojej matki? — powtórzył Oliwier, jakby nie rozumiał tego słowa.

— Dominika Niezierska to pańska matka, prawda? — upewnił się zatem policjant. — Urodzona szesnastego maja sześćdziesiątego drugiego roku w Hrubieszowie… — dodał, ale Oli mu przerwał.

— Tak, to moja matka — potwierdził, nie widząc za bardzo innego wyjścia.          

— Bardzo nam przykro z powodu pańskiej straty — rzucił jeszcze frazesem, po czym kontynuował. — Strona zagraniczna przekazała nam adres i dane kontaktowe kostnicy, w której znajduje się ciało. Skierowała również zapytanie, czy jest pan zainteresowany zorganizowaniem pochówku oraz czy wyraża pan zgodę na przekazanie danych…

— Nie — wszedł mu ostro w słowo Francuz. — Nie wyrażam zgody i nie jestem zainteresowany. Nie obchodzi mnie, co się z nią stanie. Mogą ją spalić albo wyrzucić do rowu. Nie interesuje mnie to — podkreślił jeszcze raz drastycznie na koniec.

Policjant aż zamrugał zdezorientowany, nie spodziewając się takiej ostrej reakcji. Odchrząknął po chwili nieznacznie i niepewnie wyciągnął rękę z kartką, w której trzymał wspomniane dane kontaktowe.

— Szkoda papieru — skomentował to Francuz, wymownie krzyżując przedramiona na piersi, dając znak, że nie zamierza przyjmować tych namiarów.

Funkcjonariusz odchrząknął jeszcze raz wymownie i posłusznie cofnął rękę. Mimo początkowej pewności, wyraźnie już nie wiedział, jak powinien się zachować.

— Czy to wszystko? — podpowiedział mu zatem Oliwier.

— W zasadzie tak… — zaczął odpowiadać i mimo iż było widać, że chce coś jeszcze dodać, to Oli mu nie pozwolił.

— W takim razie żegnam. Spokojnej służby — zakończył mimo wszystko kulturalnie, bo jednak miał do czynienia z kolegami po fachu i oni nic mu nie zawinili. Po prostu wykonywali czynności służbowe.

— Do widzenia w takim razie — odparł policjant, który do tej pory prowadził rozmowę i jak tylko skończył wypowiadać ostatnie słowo, Oliwier zamknął drzwi.

Był trochę zdezorientowany, więc mechanicznie zawrócił się w głąb mieszkania, nie będąc pewny, co w ogóle chce zrobić. Jadł śniadanie. Powinien wrócić do kuchni? Tylko po co? W sumie prawie skończył i chyba stracił już apetyt. Może pójdzie zatem pod prysznic?

— Oliwier? — Z letargu wyrwał go głos Denisa. Ocknął się szybko, zerkając na kochanka, który przyglądał mu się niepewnie. — Wszystko w porządku?

— Tak — odpowiedział jedynie rzeczowo, po czym oświadczył: — Idę pod prysznic.

Kolejne czynności Francuz wykonywał na pamięć. Kompletnie się nad nimi nie zastanawiał. Pamięć mięśniowa podpowiadała mu, co ma robić, więc to robił, myślami będąc gdzieś w innej rzeczywistości, choć gdyby ktoś go właśnie z niej wyrwał i zapytał, o czym myślał, to nie byłby w stanie opowiedzieć. W głowie aż dzwoniło mu od natłoku myśli i gdyby nie ta sytuacja sprzed chwili, to zacząłby się obawiać, że są to efekty jakiegoś wstrząśnienia mózgu czy innego schorzenia neurologicznego.

Ten stan trwał jakieś kilkanaście minut i na całe szczęście tak nagle jak się pojawił, to w końcu ustąpił i Oli odetchnął ciężko, nieco zły, że jego organizm tak zareagował na tę wiadomość. Nie rozumiał tego. To znaczy… wydawało mu się, że rozumiał, ale nie był pewien. Chyba był po prostu w szoku. W końcu gdyby ktoś go zapytał, co najbardziej kuriozalnego może mu się tego dnia przytrafić, to wiadomość o śmierci kobiety, która go urodziła, nie znalazłaby się choćby na ostatnim miejscu potencjalnej listy z ów dziwactwami.

Jakieś pół godziny później dołączył w końcu do Denisa w salonie. Opadł obok niego na sofę i westchnął ciężko. Po chwili namysłu położył jeszcze stopy na stoliku i przetarł dłońmi twarz.

Denis dla odmiany usiadł bokiem do oparcia i przyglądał się w ciszy kochankowi. Wreszcie nie wytrzymał i sięgnął swoją dłonią do karku Francuza, zaczynając go niespiesznie głaskać.

— Porozmawiamy o tym? — zapytał nieśmiało.

— Tak. Przepraszam za wcześniej. Po prostu musiałem się zastanowić… co mam o tym myśleć — parsknął, bo te słowa wypowiedziane na głos zabrzmiały dla niego komicznie.

— I co myślisz? — zapytał Armiński, wcale nie brzmiąc, jakby i dla niego to było głupie.

— Szczerze? — Oli zrobił stosowną pauzę i spojrzał nieco zblazowanym wzrokiem na chłopaka. — Nic.

— Nic? — powtórzył po nim Denis.

— Kompletnie nic… i tak, wiem, że to nie wyglądało jak nic, ale byłem po prostu zaskoczony. — Wzruszył ramionami. — Ale ochłonąłem i… nie czuję kompletnie nic. Nie wyzwala to we mnie żadnych emocji — przyznał.

— Trochę psychopatycznie… — Tym razem to Denis parsknął.

— Jesteś zaskoczony? — zapytał prześmiewczo Francuz.

— W sumie to nie — przyznał w końcu Denis z uśmiechem, ale zaraz potem spoważniał. — Rozumiem — zapewnił. — Była dla ciebie kompletnie obcą osobą, nie znałeś jej…

— Ale? — wtrącił Oli, słysząc w tonie chłopaka, że miał coś konkretnego na myśli.

Denis wahał się chwilę, ale w końcu przełknął widocznie ślinę i zapytał niepewnie:

— Nie jesteś ciekawy? Wygląda na to, że mieszkała w Niemczech, może założyła tam rodzinę… może masz rodzeństwo? — dodał na koniec jeszcze niepewniej.

— Nie mam — odparł za to pewnie Oliwier, nieco się spinając. Zaraz jednak pospieszył z wytłumaczeniem. — To że mnie urodziła, nie czyni z niej mojej matki. Tak samo fakt, że wypchnęła z siebie inne potencjalne dzieci. Może i po świecie biega jeszcze inny człowiek z tym samym zjebanym DNA co moje, ale to nie będzie czyniło z niego mojej rodziny. Poza tym sam słyszałeś, pytali mnie, czy jestem zainteresowany jej pochówkiem. Nikogo nie miała. A przynajmniej nikogo, kogo by to obchodziło — mruknął złośliwie na koniec.

— Tak… ale przyszli tu, żeby cię o tym poinformować, na podstawie informacji z Niemiec — zastanowił się jeszcze chłopak.

— To nic nie znaczy. Nie mieli z nią co zrobić, a że była Polką, to przekazali nam wiadomość i jednostka zrobiła sprawdzenia w bazach, wyszło, że jestem jej synem i… no tyle właściwie. Niemcy chcieli się pozbyć problemu — wyjaśnił sensownie. Faktycznie dla kogoś postronnego to mogło brzmieć, jak jakiś istotny trop, no ale cóż, Oli był policjantem i wiedział, jak to działa od środka. Znowu się wzburzył na samą myśli i ze złością dodał: — Jakie to jest chujowe. Zostawiła mnie jak psa, a teraz niby ma być moim problemem? Niech spierdala. Oboje zdechli, a to ja muszę pływać w ich gównie — fuknął, wstając, po czym skierował się na balkon.

— Zdecydowanie nie wywołuje to w tobie emocji… — powiedział pod nosem Denis, jednak Oli i tak zdołał go usłyszeć.

— Słyszałem to! — zawołał zatem i zaciągnął się rześkim powietrzem.

— Hej. — Denis również za nim wyszedł. — Naprawdę mi przykro. Nie zasłużyłeś na to wszystko — zaczął, wtulając się w plecy policjanta i obejmując go w klatce piersiowej. — Nie zmienimy tego co było, ale popatrz tylko, jakim człowiekiem jesteś dzisiaj…

— …z naszej porannej rozmowy wynika, że alkoholikiem — wtrącił Francuz, a Denis nie potrafił się na to nie zaśmiać. Zdawał sobie sprawę, że to nie był temat do żartów… a w zasadzie żaden z tematów, które dziś poruszali, nie był zabawny, ale sposób, w jaki Oli reagował, zaczął być komiczny.

— Jesteś zajebistym facetem, który osiągnął sukces, ludzie cię uwielbiają i jeszcze sprawiłeś, że ugania się za tobą największe ciacho w mieście — uznał głupkowato, a Oliwier aż się na to odwrócił, żeby zobaczyć minę.

— Największe ciacho? — powtórzył rozbawiony, bo choć Denis z pewnością nie miał niskiej samooceny, to też nigdy nie miał narcystycznych zapędów i nawet w żartach nie mówił o sobie na głos takich rzeczy. — Wiktor, to ty? — zapytał jeszcze, udając, że nie dowierza.

Denis przewrócił na to oczami, a Francuz przybliżył swoją twarz do jego, by mu się uważniej przyjrzeć.

— Faktycznie najlepszy towar w mieście, więc to nie może być Wiktor — skomplementował na swój sposób, za co został obdarowany czułym buziakiem.

— Nie musisz kompletnie nic z tym robić i masz absolutne prawo tak po prostu to zignorować… ale gdybyś jednak chciał o tym jeszcze pogadać czy cokolwiek z tym zrobić, to pamiętaj, że tu jestem, dobrze? — przypomniał jeszcze na koniec, przyciskając swoje czoło, do czoła Francuza.

Oli faktycznie chyba już nie chciał o tym gadać. Najpierw nastąpił szok, potem chwila na przemyślenia, następnie złość… i chyba obecnie znalazł się w fazie obojętności. Niby wiedział, że nic nikomu nie jest winien i ma prawo to kompletnie olać i zapomnieć, że był w posiadaniu takich informacji, ale słowa Denisa dużo dla niego znaczyły. Oli zdawał sobie sprawę, że nie był najprzyjemniejszym człowiekiem na świecie, a dzięki swojej przeszłości i pracy stał się po prostu znieczulony i zobojętniały na wiele sytuacji, które u przeciętnego człowieka wyzwalały jakieś skrajne emocje. Czasami przez to zastanawiał się, gdzie istniała granica pomiędzy tą jego znieczulicą a człowieczeństwem i wtedy Denis upewniał go, że jeszcze nie odleciał i nie jest wcale takim socjopatą, jakim mu się wydawało.

Próbował już kilka razy terapii… ale to chyba po prostu nie było dla niego. To nie tak, że kompletnie nic z tego nie wyniósł, bo faktycznie jego ostatnia terapeutka czy chociażby Klaudia pomogły mu jako tako zrobić porządek w szufladkach w jego głowie, ale w zasadzie nigdy nie zgadzał się z nimi tak w pełni. Zawsze coś mu nie grało. Miał wrażenie, że terapia miała na celu przynieść jakąś zmianę, a Oliwier w zasadzie nigdy nie chciał nic zmieniać. Nie chciał przede wszystkim zmieniać siebie. On chciał tylko lepiej zrozumieć otaczający go świat i to jak wpływał na jego psychikę czy zachowania. Oczywiście to naturalnie trochę go zmieniło, bo się otworzył i przestał bać się swoich własnych emocji… ale nie chciał zmieniać swojego charakteru. Czasami był chamem, chujem, mówił totalnie niepoprawne rzeczy, z empatią też miał na bakier, ale co z tego? Zależało mu tylko na tym, by być dobrym dla Denisa i by jego relacja ze współpracownikami była poprawna, a to, że czasami dowalił jakiejś przypadkowej babie, jak stał w kolejce w sklepie albo uraził jakiegoś dzieciaka? Trudno, Oliwiera nigdy nie obchodziło, że ktoś go nie lubił. Nie miało to najmniejszego wpływu na jego życie.

Na jego życie nie miały też wpływu kompletnie przypadkowe osoby, które spotykał na swojej drodze, jak na przykład sąsiedzi. Oliwier na początku zainteresował się nimi zdawkowo, ale to wynikało jedynie ze zboczenia zawodowego. Po prostu chciał wiedzieć, jakie towarzystwo ma za ścianą. Poza tym kompletnie go nie obchodzili. Zdał sobie z tego sprawę, kiedy jakiś czas temu Denis napomknął mu, że został zaczepiony, przez starszą panią, która mieszkała pod nimi, i którą chyba musiała już zżerać ciekawość, bo tak po prostu zapytała chłopaka, dlaczego wprowadził się piętro wyżej i mieszka z dużo starszym mężczyzną, który nie wyglądał na rodzinę. Poinformował też Oliwiera, że w podobnie bezczelnym stylu odpowiedział jej szczerze i dobitnie, że są kochankami. Faktycznie kobieta chyba jakoś dziwie się im od tamtego czasu przyglądała, ale gdyby nie to, że miał świadomość sytuacji, o której opowiedział mu Denis, to Oli nawet nie zwróciłby na nią uwagi. Ani na innych, bo zapewne informacja rozniosła się po całym bloku.

Tak czy inaczej, Oliwiera to kompletnie nie obchodziło. I dopóki nikt mu nie uprzykrzał życia i nie robił jakichś złośliwości, nie zamierzał się tym interesować. Oburzenie jakieś starowinki jego stylem życia obchodziło go mniej niż sytuacja ekonomiczna na Kiribati.

Liczyła się dla niego praca i relacje z jego współpracownikami, bo te bezpośrednio wpływały na efektywność jednostki, a także Denis.

A raczej zwłaszcza Denis. Nawet jeśli opowiadał mu jakieś bzdury o tym, jakiej wielkości patyk próbował porwać na spacerze Tonto. W jego ustach to brzmiało jak orędzie prezydenta i nic w takiej chwili nie było ważniejsze. Cholera! Przecież oficjalnie się wprowadził i jeździli razem na wakacje na drugi koniec świata — tak bardzo Oliwier był owinięty wokół jego palca!

Naprawdę już nie potrafił sobie wyobrazić swojego życia bez Denisa. Wpadł tak mocno, że nie było już odwrotu… ale Oli nawet nie chciał zawracać. Nie miał do czego wracać.

***

12 listopada 2021

Jesień zawitała nad Polskę pełną parą i choć pogoda bywała raczej paskudna niż znośna, to nie zdemotywowało Francuza przed porannym bieganiem. Jakoś tak weszło mu to w nawyk i musiał się praktycznie codziennie rano przed pracą wyżyć, zwłaszcza, że fizyczny wycisk dawał w kość nie tylko jemu, ale i Tonto, którego przyzwyczaił do takiego trybu spacerów. Na początku nie było to wcale takie łatwe, bo choć pies był żywiołowy i energiczny, to jednak trudno przychodziło mu takie bieganie za panem praktycznie bez chwili postoju, kiedy dookoła było tyle rozpraszaczy. Na szczęście Oliwier miał doświadczenie w szkoleniu psów i nauczył Tonto, że przebieżka bez zatrzymywania się przy każdym napotkanym krzaku też była fajna.

Potem wracali do mieszkania, Tonto dostawał swoją porcję jedzenia, Oli fundował sobie szybkie espresso, wskakiwał pod prysznic, a potem wracał do sypialni szybko się ubrać i przy okazji ponapawać się widokiem rozkosznie śpiącego Denisa. Gdy już odhaczył wszystkie punkty swojej porannej rutyny, jechał do jednostki i tam wpadał w wir pracoholizmu. Skupiał się w pełni na swoich obowiązkach i w zasadzie nic nie było w stanie rozproszyć jego uwagi. Momentami tęsknił za brakiem gorących akcji, bo jako dowódca był po prostu potrzebny w innym miejscu i musiał na chłodno analizować posiadane informacje oraz na ich podstawie proponować rozwiązania oraz podejmować dalsze działania. Ale nie tylko. Czasami przechodzili do zaawansowanej i szerokoskalowej ofensywy, a wtedy nawet Oliwier brał czynny udział w działaniach.

Przystosował się do nowej roli szybciej i mniej boleśnie niż przewidywał. Może to wynikało z faktu, że najzwyczajniej dojrzał do przyjęcia mniej bojowego, ale zarazem bardziej odpowiedzialnego, stanowiska, a może po prostu trafił na tę jedyną posadę, która sprostała jego oczekiwaniem, bowiem bycie naczelnikiem w pionie kontrterrorystów było zupełnie czymś innym niż bycie naczelnikiem w każdym innym pionie policji. W końcu to kontrterroryści byli od najbardziej niebezpiecznej roboty.

Plusem tego wszystkiego był też fakt, że życie Oliwiera stało się nieco bardziej przewidywalne. Oczywiście teraz też bywał wyrywany w środku nocy telefonem, bo nie miał wpływu na to, kiedy jakiś gangus postanowi akurat narozrabiać, ale mógł względnie przewidzieć, jak będzie wyglądał jego dzień. Jego działania były bardziej zaplanowane. Organizował odprawy, umawiał się na konkretne spotkania i analizował dostarczane mu informacje. Już nie był tym, który szedł na pierwszy ogień, tylko sam wysyłał ludzi w bój.

Ostatnie dwa tygodnie były dosyć gorące, bo zbliżało się święto niepodległości, a wtedy nastroje w społeczeństwie zawsze były bardziej napięte, jednak ledwie dzień po obchodach można było odnieść wrażenie, jakby ktoś spuścił z tego balonika powietrze. Co prawda prasa żyła tylko tym tematem i w mediach szumiało od dyskusji na temat różnych incydentów, jednak kurz bitewny opadł i stolica zaczęła przysypiać. Priorytetem stało się sprzątanie ulic po obchodach, a służby były zajęte papierologią, bo zawsze trzeba było spisywać mnóstwo raportów, by móc na ich podstawie ocenić, jak tegoroczne wydarzenie prezentowało się na tle tych z ubiegłych lat oraz by móc zaplanować działania na przyszły rok.

W każdym razie Oli nie miał za wiele istotnych rzeczy do roboty i dzień na służbie mijał mu monotonnie. Siedział przerzucając papiery z kupki na kupkę, coś tam popodpisywał i wdał się w kilka mniej lub bardziej grzecznościowych dyskusji z funkcjonariuszami, których mijał na korytarzu.

…w międzyczasie zerkał też nieco obsesyjnie na ekran telefonu, bo to właśnie dziś Denis wcisnął się na konsultację, by omówić wynik badań kontrolnych.

Tym razem Oli go nie zawiózł, bo chłopak miał jeszcze coś do załatwienia na uczelni, a że ta była niedaleko instytutu, postanowił udać się autobusem. Umówili się, że Oliwier go odbierze, ale ze względu na kolejki w poradni, czekanie zawsze zajmowało trochę czasu, więc najrozsądniej było po prostu przyjechać do jednostki, zrobić rozeznanie i ewentualnie zerwać się wcześniej.

Denis miał mu dać znać, kiedy będzie zbliżać się jego kolej, by Oli zdążył dojechać, zatem policjantowi pozostało cierpliwe czekanie, ale tajemnicą nie było, że cierpliwość nie stanowiła jednej z jego zalet.

Zwłaszcza kiedy dochodziła trzynasta, a Denis nadal nie dał znaku życia. Przecież o tej porze byli już zazwyczaj w domu, dlaczego zatem tym razem tak się przeciągało?

Walczył ze sobą jeszcze kwadrans, ale wreszcie skapitulował. Nie był w stanie dłużej wysiedzieć, więc napisał chłopakowi, by ten dał znać, jak długa jest kolejka. Chciał choć orientacyjnie wiedzieć, jak to wygląda.

Denis nie odpisał od razu. Zajęło mu to jakieś dziesięć minut, choć przez ten czas Francuzowi zdawało się, że minęło przynajmniej ze dwie godziny. Ogarnął go lekki niepokój, ale zaraz spróbował to sobie zracjonalizować. Denis nie odpisywał, bo pewnie właśnie siedział w gabinecie. Tylko… czemu w takim razie nie uprzedził Oliwiera przed wejściem?

Szlag by to.

Oli aż się wzdrygnął, gdy jego telefon zawibrował, a chwilę później ogarnęła go dezorientacja, bo Denis odpisał mu, że… już jest w domu.

To dobrze czy źle?

Nie wymyślił żadnej odpowiedzi, zatem pospieszył z zapytaniem, dlaczego chłopak nie dał mu znać o swoim powrocie i na to Denis odpisał, że… zagadał się z innym pacjentem w poczekalni, potem była jego kolej i uznał, że już nie ma sensu dzwonić.

Choć to wytłumaczenie brzmiało całkiem wiarygodnie i Oli nie miał podstaw, by w nie nie uwierzyć, to jednak coś mu się nie zgadzało. Nie chodziło już o sam użyty argument, a bardziej o okoliczności. No dobra, Denis mógł się zagadać, ale czemu nie napisał głupiego SMS-a po wszystkim? Skoro wracał autobusem, to tym bardziej mógł dać znać.

Po krótkim namyśle Oliwier uznał, że skoro i tak miał się dziś wcześniej zawinąć z biura, to dokończył na szybko zaplanowane obowiązki i raptem pół godziny później dał znać swoim ludziom, że na dziś kończy, ale oczywiście w razie czego będzie pod telefonem, po czym uprzedził Denisa, że już wraca do domu.

Droga na Mokotów dłużyła mu się jak na złość niemiłosiernie. Albo ktoś się przed niego wpieprzył na pas, albo tuż przed nim światło zmieniało się na czerwone, a to ktoś inny nie chciał go przepuścić…

Ostatecznie dotarł pod blok zirytowany i wręcz podminowany. Musiał wziąć kilka głębszych oddechów, nim wysiadł i ruszył do klatki, a potem schodami na górę. Sam nie do końca wiedział, skąd wezbrały się w nim te negatywne emocje, ale zdawał sobie sprawę, że nie powinien ich po sobie pokazać. Najwyżej delikatnie opieprzy Densa, kiedy już się wszystkiego dowie i okaże się, że wszystko jest w porządku.

Jeśli wszystko było w porządku.

Wszedł do mieszkania, zdjął kurtkę i buty, pogłaskał kręcącego się pod jego nogami Tonto i ruszył do salonu, skąd dobiegały go odgłosy rozmowy.

Denis dyskutował z kimś przez telefon — co tłumaczyło, dlaczego nie odpisał na ostatniego SMS-a — trzymając w ręku kubek z jakąś parującą cieczą. Gdy dostrzegł Oliwiera, westchnął nieznacznie i zakomunikował, jak się okazało Alicji, że musi kończyć i odezwie się potem.

— Cześć — rzucił zaraz potem do policjanta, uśmiechając się nieznacznie.

— Cześć — odparł mechanicznie Francuz i ruszył w kierunku sofy, by po chwili na niej przysiąść, odwracając się do Denisa. — Wszystko w porządku? Dlaczego nie dałeś znać, że już jesteś po wizycie? — zapytał od razu. Nie miał pojęcia, jak pokierować tą rozmową, ale słowa jakoś automatycznie opuściły jego usta.

— Zagadałem się z takim panem w poczekalni — zaczął tłumaczyć, machnąwszy wolną dłonią — a potem nagle okazało się, że już moja kolej, więc wszedłem, a potem uznałem, że już nie ma sensu cię fatygować i czekać, bo nim dojedziesz, to sam zdążę wrócić — wyjaśnił, co znowu brzmiało logicznie, ale…

— No dobra, ale mogłeś mi chociaż dać znać, że już po wszystkim — przypomniał, bo na takie zachowanie Denis jeszcze nie przedstawił argumentu.

Nie zrobił tego i tym razem. Jedynie nieco bezradnie wzruszył ramionami.

Oli uznał, że nie będzie dalej drążył, bo reakcja Denisa uzmysłowiła mu, że jest znacznie ważniejsza kwestia do poruszenia.

— Okej… co ci powiedział lekarz? — zapytał zatem, czując, jak automatycznie bardziej się spina.

Armiński wpierw tylko delikatnie zagryzł wargę i pogłaskał niespiesznie dłonią Tonto, który w międzyczasie wślizgnął się między nich na kanapę. W końcu rzucił dosyć enigmatycznie:

— W poniedziałek będę musiał zrobić dodatkowe badania.

Policjant przez chwilę przetwarzał tę informację, zastanawiając się, w jakim kierunku zmierza ta rozmowa.

— Kontrolnie czy… — zaczął, urywając znacząco, bo miał nadzieję, że Denis przytaknie i nie będzie musiał kończyć zdania.

— Pojawiło się jakieś ognisko z potencjalną zmianą w mózgu… — Już na same wspomnienie o mózgu Oliwiera przeszedł zimny dreszcz. — Ale to drobna zmiana na granicy błędu. Zaledwie kilka milimetrów. Doktor nie był w stanie ocenić, co to może być, dlatego w poniedziałek muszę iść na rezonans. A poza tym jest dobrze — dodał nienaturalnie optymistycznie, co spowodowało, że Oli aż zmarszczył brwi, nie spodziewając się takiej informacji na koniec.

— Ta zmiana… — wrócił więc do kwestii, która huczała mu w głowie od momentu, w którym Denis o niej wspomniał. — To może być coś innego? — zgadł z nadzieją w głosie. Skoro lekarz coś zobaczył i  nie był pewien, zatem może to był tylko fałszywy alarm?

— To zmiana na granicy wykrywalności, ma ledwie kilka milimetrów. To mógł być jakiś cień, ale równie dobrze faktyczna zmiana przerzutowa, które na tym etapie jeszcze sama może się wchłonąć. Lekarz nie kazał mi się martwić na zapas — oświadczył, starając się brzmieć spokojnie i racjonalnie.

— Brzmi jak dobry prognostyk — wydedukował Oli, choć w zasadzie nie do końca wierzył, w to co powiedział. Bardziej zależało mu na ujrzeniu reakcji Denisa, który choć przytaknął i nawet pokusił się o delikatny uśmiech, to nie do końca przekonał Francuza. Ciężko było bowiem uwierzyć w zapewnienia chłopaka, kiedy pomimo nieco sztucznego uśmiechu, w jego oczach po raz pierwszy, od kiedy zaczął się ten koszmar, pojawił się czysty, niczym niezamaskowany strach.

___________________

Cześć!

Tak, nadal żyję. Ledwie co prawda, ale nie będę Was zanudzać detalami (ale napomknę, że gorączka robi sieczkę z mózgu - przez ostatnie dni oglądałam nałogowo Pamiętniki wampirów... ech, nawet nie pytajcie. Choć zabawnie się to ogląda, gdy ma się prawie 30 lat).

Wow, it's been a while. Nawet nie będę się tłumaczyć, bo w sumie nie mam dobrego wytłumaczenia. 

A co u Was? Trzymacie się tam jakoś? Mam nadzieję, że tak. :)

Muszę przyznać, że tak mi dziwnie tu pisać, bo mam wrażenie, że już Wszyscy zapomnieli i dosłownie nikogo to nie obchodzi. xD W końcu w takim tempie Denis w prawdziwym życiu już dawno by umarł z braku pomocy. :D

Jeżeli jednak jeszcze tu jesteście, to wiedzcie, że bardzo się cieszę i generalnie wiedzcie, że dokończę historię chłopaków. Nie zostawię niedokończonej historii tuż na ostatnie prostej. I promise.

Zatem na koniec tego totalnie bezsensownego i nieskładnego wywodu chciałabym Was skłonić do dyskusji. Jak Wam się podoba Oli po takiej przerwie? Trochę się u niego pozmieniało, trochę "wydoroślał", ale nie można być cały czas potulnym i kulturalnym, nawet jak się jest szefem. :D

Podpowiem tylko, że kolejny rozdział będzie bardzo ważny. Co prawda jeszcze go nie napisałam, ale czuję, że to może być najważniejszy rozdział, jaki kiedykolwiek napiszę (chciałabym też, aby był najlepszy) i cóż... czuję presję. Chciałabym, by wyszło idealnie i tak emocjonalnie, jak sobie zaplanowałam, tak że z góry przepraszam, bo już wiem, że to może trochę potrwać. 

Na dziś to tyle, trzymajcie się! :)